زنان مدينه، سخنان حضرت زهرا عليها السلام را براى شوهران خود نقل كردند.

آنان با آگاهى از اين توبيخ و سرزنش، گروهى از مهاجر و انصار، به‌عنوان عذرخواهى نزد حضرت فاطمه عليها السلام آمدند و عرض كردند: اى سرور زنان! اگر على عليه السلام اين مطلب را پيش از آنكه پيمان بسته شود و عقد محكم گردد، به ما تذكر داده بود، از او به شخص ديگرى رجوع نمى‌كرديم.

حضرت زهرا عليها السلام كه از عذر تراشى آنان به ستوه آمده بود، آنان را اينگونه توبيخ كرد و فرمود:

الَيْكُمْ عَنّى فَلا عُذْرَ بَعْدَ تَعزِيرِكُمْ وَ لا امْرَ بَعدَ تَقْصِيرِكُمْ [1]

از من دور شويد! پس‌از آن همه دليل و حجت عذرى براى شما باقى نمانده است و پس از كوتاهى شما جاى امر و فرمانى باقى نمى‌ماند.

8- محاكمه غاصبان فدك‌

بديهى است براى احقاق حق و دستيابى به حقوق فطرى و اسلامى، بين زن و مرد تفاوتى وجود ندارد و در آئين مقدس اسلام، پذيرش ظلم، گناه نابخشودنى است. زيرا سكوت در برابر متجاوزان، آتش تعدى و تجاوز آنان را شعله‌ورتر مى‌سازد و در ضايع كردن حقوق ديگران، به آنان جرئت بيشترى مى‌دهد. براساس اين قانون اصيل و مقبول جوامع انسانى، حضرت فاطمه عليها السلام پس از غصب سرزمين فدك به دادخواهى و مبارزه براى گرفتن حق مسلّم خويش برخاست و با استدلالهاى متقن، متجاوز بودن غاصبان خلافت را به مردمى كه از آنان پيروى مى‌كردند اثبات كرد.

[1] - بحارالانوار، ج 43، ص 161