كرد كه از او شاهد مى‌خواهند.

2- حضرت زهرا عليها السلام با مطرح كردن آيه تطهير [1]، به مقام ديگرى كه خداوند به آن حضرت عنايت كرده بود اشاره كرد و گويا از آنان پرسيد: آيا اين آيه قرآن در شأن ما نازل نشده است؟ آيا دلالت بر عصمت مطلق ما نمى‌كند؟ اگر پاسخ مثبت است پس چرا با اقرار به عصمت من باز سخن مرا نمى‌پذيريد و حق مرا نمى‌دهيد. پس در اعتقاد شما نسبت به قرآن نيز بايد ترديد كرد.

3- استفاده ديگرى كه آن حضرت از آيه تطهير كرد اين بود كه فرمود:

اگر شما سخن ما را قبول نكنيد و از ما شاهد بخواهيد در واقع شهادت خداوند را رد كرده‌ايد و در پى شهادت مردم هستيد و شكى نيست كه رد سخن خدا مساووى با كفر است. زيرا اگر ارزش «عصمت» به اندازه قبول سخنى درباره قطعه زمينى نباشد، پس تكليف معارف دين كه با ضمانت عصمت از سوى پروردگار به ما رسيده است چه مى‌شود؟ و نتيجه همين بى‌اعتقادى آنان به عصمت بود كه به تحريف دين و بدعت‌گذارى پرداختند.

4- حضرت زهرا عليها السلام براى اينكه بيش از اين، بى‌اعتقادى آنان را به مبانى دينى بيان كند از آنان چنين اقرار گرفت كه اگر كسى عليه من شهادتى ناروا دهد آيا بر من حد جارى مى‌كنيد؟

دشمن ناشيانه جواب داد آرى!. صديقه طاهره عليها السلام فرمود: بنابراين كافر مى‌شوى، زيرا شهادت خداوند به طهارت و عصمت اهل بيت عليهم السلام را رد كرده‌اى و شهادت مخلوق را پذيرفته‌اى. اكنون هم كه شهادت عايشه و حفصه و اوس بن حدثان را عليه من قبول كردى و گفته مرا رد نمودى،

[1] - انما يريد الله ليذهب عنكم الرجس اهل البيت و يطهركم تطهيراً (احزاب / 33)