مؤمنان عليه السلام را اينگونه بيان كرده است:

چون شب مى‌شد، امام على عليه السلام به همراه فاطمه زهرا عليها السلام و دو فرزندش حسن و حسين عليهما السلام به در خانه بدريون و مهاجرين و انصار رفته و حق خويش را به آنان يادآورى مى‌كرد و از آنان مى‌خواست كه او را يارى كنند. تنها چهل و چهار نفر پاسخ مثبت به آنان دادند. حضرت على عليه السلام با آنان پيمان بست كه تا سر حد مرگ با او باشند و فرمود: صبح فردا با سرهاى تراشيده و شمشيرى آخته در جلوى مسجد حاضر شوند. اما روز بعد تنها چهار نفر حاضر شدند؛ من، مقداد، ابوذر و زبير.

شب بعد دوباره آنان به سراغ همان مهاجر و انصار رفتند و آنان را به پيمانشان يادآورى كردند. آنان نيز وعده دادند. اما باز صبح روز بعد بجز ما چهار نفر كسى حاضر نشد. شب سوم نيز به همين روال نزد آنان رفتند ولى غير از ما كسى نيامد. [1]

حضرت زهرا عليها السلام هرچند از فراخوانى خانه‌به خانه، نتيجه‌اى نگرفت ولى از مبارزه و دعوت مردم به قيام عليه غاصبان خلافت دست برنداشت. آن حضرت گاهى در ملأ عام آنها را به قيام مسلّحانه عليه دشمنان ولايت تشويق مى‌كرد. فاطمه عليها السلام در مسجد پيامبر صلى الله عليه و آله با استفاده از آيات قرآن خطاب به انصار فرمود:

فَقاتِلُوا ائمَّةَ الكُفْرِ انَّهُمْ لا أَيمانَ لَهُمْ لَعَلَّهُمْ يَنْتَهُونَ. أَلا تُقاتِلُونَ قَوْماً نَكَثُوا أَيْمانَهُمْ وَ هَمُّوا بِاخْراجِ الرَّسُولِ وَ هُمْ بَدَؤُوكُمْ اوَّل‌

[1] - اسرار آل محمد صلى الله عليه و آله، ص 31