درس پنجم

تلاش براى يافتن پايگاههاى جديد

مشركان بى‌منطق مكّه روزبه‌روز بر آزار مسلمانان مى‌افزودند و استدلالهاى متين و گفتار آسمانى و حكمت‌آميز رسول خدا (ص) را با سخنان توهين‌آميز پاسخ مى‌دادند. آنان از هيچ بيدادى عليه آن حضرت و پيروانش دريغ نمى‌كردند. چندان كه ياسر و سميه، پدر و مادر عمار را به شهادت رساندند. تحمل اين اوضاع براى پيامبر بزرگوار اسلام دشوار بود. او كه نمى‌توانست شاهد ناراحتى و آزار و اذيت ياران خويش باشد، تصميم گرفت، حصار مشركان را بشكند و ياران خويش را به نقاطى امن روانه كند.

حبشه انتخاب مناسب

اولى مكانى كه به اين منظور انتخاب شد، كشور حبشه بود كه از عربستان فاصله چندانى نداشت و قريش هم در آنجا نفوذى نداشتند كه حكومتش را براى بازگردانيدن مسلمانان زير فشار قرار دهند، در حالى كه هجرت به ديگر نقاط، ممكن بود مسلمانان را با دشوارى روبه‌رو سازد.

مردم حبشه آيين مسيحى داشتند و برخورد مسيحيان با مسلمانان- كه هجرت به حبشه يك تجربه آن بود- نرم و منصفانه بود، بخلاف يهوديان كه از همان آغاز بناى بدرفتارى با اسلام را نهاده، به خصومت پرداختند.

قرآن كريم اختلاف روحيه مسيحيان و يهوديان را اين‌گونه بيان كرده است:

(لَتَجِدَنَّ أَشَدَّ النَّاسِ عَدَاوَةً لِلَّذِينَ آمَنُوا الْيَهُودَ وَالَّذِينَ أَشْرَكُوا وَلَتَجِدَنَّ أَقْرَبَهُم مَوَدَّةً لِلَّذِينَ آمَنُوا الَّذِينَ قَالُوا إِنَّا نَصَارى‌ ذلِكَ بِأَنَّ مِنْهُمْ قِسِّيسِينَ وَرُهْبَاناً وَ)