أَنَّهُمْ لَا يَسْتَكْبِرُونَ) «1»

بى‌شك، مى‌بينى كه سخت‌ترين دشمنان نسبت به كسانى كه ايمان آوردند يهوديان و مشركانند و مى‌بينى كه نزديكترين دوستى را با كسانى كه ايمان آوردند كسانى دارند كه گفتند: ما مسيحى هستيم. آن بدين سبب است كه از آنان كشيشان و رهبانانى هستند و آنان استكبار نمى‌ورزند.

با توصيف، حبشه از نظر جغرافيايى، سياسى و دينى مناسبترين مكانى بود كه براى مهاجرت مسلمانان انتخاب شد.

آغاز مهاجرت‌

رسول خدا (ص) به مسلمانان پيشنهاد كرد تا به حبشه مهاجرت كنند كه پادشاهى دادگر دارد. آنان نيز به منظور رهايى از آزار مشركان و گشايشى در آينده از اين پيشنهاد استقبال كردند. ابتدا پانزده نفر بطور پنهانى عازم آن سرزمين شدند؛ سپس تعداد ديگرى از مسلمانان به سرپرستى جعفر بن ابى‌طالب مهاجرت كردند.

با رفتن مسلمانان به حبشه تلاش سياسى مشركان براى بازگردانيدنشان آغاز گرديد. به اين منظور دو تن از هوشمندترين افرادشان را به آنجا فرستادند، اما تلاش آنها ناكام ماند.

منطق نيرومند و توحيدى حضرت جعفر (ع) پادشاه حبشه را زير تأثير خود قرار داد و او حمايت بى‌دريغ خويش از مسلمانان را اعلام داشت «2».

نتايج مهاجرت به حبشه‌

مهاجرت مسلمانان به حبشه نتايج سودمندى به دنبال داشت از جمله:

1- تعدادى از مسلمانان از شكنجه و آزار مشركان مكه آزاد شدند.

2- مشركان مكه در اولين فعاليت سياسى عليه مسلمانان شكست خوردند.

----------------

(1) . مائده، آِیه 82

(2) . براى آگاهى بيشتر ر. ك. بحارالانوار، ج 18، ص 412-413