جاريه با ياران خود به سوى عبداللَّه رفت. پس از پيكار سختى چون شورشيان به يكى از خانه‌هاى بزرگ بصره پناه بردند و سنگر گرفتند و جاريه هم از تسليم شدن آنها مأيوس شد، دستور داد تا خانه را آتش بزنند و در نتيجه رهبر شورشيان (عبداللَّه حضرمى) و هفتاد تن از يارانش در آتش سوختند [1] و فتنه عبداللَّه پايان يافت.

پس از جنگ نهروان، معاويه، عمرو عاص را با سپاهى بزرگ به مصر فرستاد و او محمد بن ابى بكر (حاكم امام (ع)) را با وضع فجيعى به شهادت رسانده، مصر را متصرف شد. پس از آن بسر بن ارطاة را با سه هزار نفر براى غارت و تصرف شهرهاى حجاز و يمن گسيل داشت.

بُسر ابتدا به مدينه حمله كرد و وحشتى عجيب ايجاد كرد و مردم آنجا را به انتقامى كه درتاريخ يادگار بماند، تهديد كرد. امام كه اخبار ناگوار اين جنايات را شنيد، در جمع مردم سخن گفت، ولى هيچ كس به ندايش لبّيك نگفت، تا جايى كه امام فرمود: ... تصميم گرفته‌ام از ميان شما بروم و هيچ‌گاه از شما يارى نخواهم. در اين هنگام جاريه سكوت را شكست و براى اعزام به جنگ با بسر اعلام آمادگى كرد. امام هم ضمن تقدير از او، او را به فرماندهى دو هزار نفر- و به نقلى هزار نفر- به طرف بصره گسيل داشت و دستور داد تا به همان تعداد نيز از بصره نيرو بگيرد، جاريه هم چنين كرد و سپس به سوى يمن حركت كرد. حضرت على (ع) وهب بن مسعود را هم با دو هزار تن از كوفه به يمن روانه كرد و فرمود تا پس از الحاق به هم، جاريه فرمانده كل نيروها باشد. [2]

پس از رفتن جاريه به ميدان نبرد، مردم كوفه از امام خواستند تا فرماندهى براى آنها برگزيند و به كمك جاريه بفرستد. امام در پاسخ فرمودند:

من مردى را براى سركوبى بُسر فرستاده‌ام كه جز با يكى از دو كار برنمى‌گردد، يا خود به شهادت مى‌رسد يا دشمن را از منطقه بيرون مى‌كند.

چون بُسر از آمدن لشكر جاريه به سوى يمن آگاه شد پا به فرار گذاشت و به مكه گريخت، در حالى كه جاريه تا مكه او را تعقيب كرد. در اين موقع خبر شهادت امام را به وى دادند و او

[1] . همان مدرك، ج 2، ص 403-408

[2] . همان مدرك، ص 412 و 603 و 614 و 623 و 626