را از پيامبر (ص) تحويل گرفت و پيشانى‌بند سرخ رنگ خود را بر سر بست و مغررانه به سوى دشمن حركت كرد. رسول اللَّه (ص) وقتى ابودجانه را در آن حال ديد فرمود:

در معركه نبرد و در رويارويى با بى‌دينان و متكبران، اين عمل زشت نيست، ولى در غير اين مورد، متكبرانه راه رفتن، محبوب خدا نمى‌باشد. [1]

از امام صادق (ع) چنين روايت شده است:

در جنگ احد، ياران رسول خدا (ص) فرار كردند و با آن حضرت جز على بن ابى طالب (ع) و ابودجانه كسى نماند و ابودجانه حتّى با اصرار پيامبر (ص) نيز حاضر نشد آن حضرت را ترك كند. [2]

در آن لحظات حساس كه دشمنان قصد جان پيامبر (ص) را كرده بودند و در حالى كه آن حضرت زخمى شده و خون بر چهره‌اش جارى بود، ابودجانه خود را سپر قرار داد و تيرهايى كه به سوى رسول خدا (ص) مى‌آمد، بر پشت او مى‌نشست. [3]

در غزوه بنى‌نضير كه مسلمانان، يهود را محاصره كردند، تيرانداز ماهرى از يهود قصد جان پيامبر (ص) را كرد. حضرت على (ع) شبانه رفت و سر او را نزد پيامبر (ص) آورد و چون ياران آن مرد يهودى در منطقه پراكنده بودند، پيامبر (ص) ابودجانه و عدّه‌اى از يارانش را به همراه حضرت على (ع) فرستاد. اين گروه، دشمن را شكست داده و سرهايشان را پيش پيامبر (ص) آوردند و به دستور آن حضرت سرها را در چاه ريختند. [4]

در جنگ حنين، مردى از مشركان، به هر مسلمانى كه مى‌رسيد، شمشير مى‌زد و او را شهيد مى‌كرد. ابودجانه به او يورش برد و با هجومى برق‌آسا، شتر او را پى كرد و در جنگ تن به تن با كمك حضرت على (ع) توانست او را به هلاكت برساند. [5]

در غزوه تبوك كه پيامبر (ص) در شدّت گرما، آماده سفر دوردستى براى جنگ با روميان شد، پرچم قبيله خزرج را به دست ابودجانه انصارى داد. [6]

[1] . سيره ابن هشام، ج 3، ص 71؛ تاريخ طبرى، ج 2، ص 511؛ اعيان الشيعه، ج 7، ص 318

[2] . بحارالانوار، ج 20، ص 70، آخوندى؛ تنقيح المقال، ج 2، ص 68

[3] . كامل، ج 2، ص 154-155؛ سيرۀ ابن هشام، ج 3، ص 87؛ تاريخ طبرى، ج 2، ص 514-515

[4] . مغازى، ج 1، ص 372

[5] . همان مدرك، ج 4، ص 902

[6] . مغازى، ج 3، ص 989-996