درس پنجم

جعفر بن ابى طالب، زيد بن حارثه

و عبداللَّه بن رواحه

جعفر بن ابى طالب

نسب و منزلت جعفر

جعفر فرزند ابوطالب پسر عموى پيامبر (ص) و برادر حضرت على (ع) بود. كنيه او «ابو عبداللَّه» بود، ليكن از بس نسبت به ضعيفان و بينوايان مهربان بود، به «ابوالمساكين» (پدر بينوايان) شهرت يافت، چنان كه بعد از شهادت به طيّار و ذوالجناحين ملقب گرديد.

او بعد از برادرش على بن ابى طالب، دومين مردى بود كه دعوت پيامبر (ص) را پذيرفت و مسلمان شد. [1]

سخنانى كه پيامبر (ص) درباره جعفر بيان كرده، بيانگر مقام و اعتبار اوست.

بهترين مردم، على (ع) و جعفر و حمزه سيدالشهداء مى‌باشند. [2]

تو (جعفر) در شمائل و اخلاق شبيه من هستى. [3]

امير مهاجران‌

رسول خدا (ص) در برابر آزار قريش، طرح دفاعى هجرت را به منظور اعتلاى سخن حق و گسترش اسلام در ديگر سرزمينها مورد توجه قرار داد. پيامبر (ص) در اعزام دومين گروه از مسلمانان به حبشه، به منظور ايجاد هماهنگى در برخورد با مردم و حكومت حبشه، سرپرستى آن‌

[1] . اعيان الشيعه، ج 4، ص 119-120

[2] . اعيان الشيعه، ج 4، ص 125

[3] . بحار الانوار، ج 22، ص 276، بيروت