كه در اين نقطه بودند، يكى پس از ديگرى به قتل رساند و با عبداللَّه به زبير جنگ تن به تن نمايانى كرد. [1]

شايستگى جندب در جمل، سبب شد كه حضرت على (ع)، فرماندهى پياده نظام و پرچمدارى نيروهاى «ازد» و «يمن» را در صفين بدو سپارد. [2] حيله‌هاى معاويه و سپاهش در صفين، نتوانست تميز بين حق و باطل را از جندب بگيرد. از اين رو، وقتى او مأمور مقابله با هم قبيله‌ايهاى خود شد، فردى از افراد سپاهش به او گفت:

چگونه برادرانمان را بكشيم؟ جندب در پاسخ گفت: سوگند به خدا، اگر بين ما و ايشان پيوند پدر و پسرى هم مى‌بود تا هنگامى كه آنان بر امام و پيشواى بر حق ما يورش مى‌آوردند و ستمگران را پشتيبان و ياور بودند با ايشان مى‌جنگيديم تا از باطل برگشته و به حقّى كه آنان را بدان مى‌خوانيم بپيوندند، يا آنكه از ما و آنان كشتار بسيار شود. [3]

شهادت جندب‌

جندب در جريان جنگ صفين در حالى كه پرچم اسلام بر دوشش بود، به دشمن حمله كرد و فرياد مى‌زد:

به خدا سوگند! تا اين پرچم را گلگون نكنم، دست از جنگ نمى‌كشم.

چندين بار پرچمش غرقه به خون شد تا آنكه مردى شامى برابرش قرار گرفت و با نيزه او را زد، ولى او با اينكه زخمى شده بود، به سوى دشمن پيش رفت تا سرانجام با شمشير دشمن به شهادت رسيد. [4]

[1] . همان مدرك.

[2] . وقعۀ صفين، ص 205؛ اعيان الشيعه، ج 4، ص 244.

[3] . وقعۀ صفين، ص 262.

[4] . پيكار صفين، ص 558.