غزوه ذات الرقاع، در جنگ تبوك. [1] عمار همچنين در سال ششم هجرى حامل نامه پيامبر (ص) به فرمانرواى شام در دعوت او به اسلام بود. [2]

عمّار و خلفا

1. در زمان ابوبكر: پس از رحلت پيامبر (ص) گروهى از مهاجران و انصار از بيعت با ابوبكر خوددارى كردند؛ از جمله، عمّار، مقداد، سلمان، ابوذر و ... اين افراد حضرت على (ع) را جانشين رسول خدا (ص) مى‌دانستند. [3]

پس از ماجراى سقيفه كه حضرت على (ع) به همراه حضرت فاطمه (س) و امام حسن و امام حسين عليهما السلام به خانه‌هاى بدريّون و پيشگامان مسلمان مى‌رفت و براى گرفتن حق خود از آنان يارى مى‌خواست، بنا به گفته آن حضرت، جز سلمان و ابوذر و عمار و مقداد كسى دعوتش را اجابت نكرد. [4]

هنگامى كه مسيلمه كذّاب سر به شورش برداشت و ادعاى پيامبرى كرد، عمّار در سپاه خليفه حاضر شده، به يمامه رفت. حضور او در سپاه و جنگ سختى كه با مسيلمه كرد، سبب پيروزى مسلمانان و فتح يمامه و قتل مسيلمه شد. [5]

2. در دوره عمر: عمّار در سال 21 هجرى، طى حكمى از سوى عمر، به فرمانروايى كوفه منصوب شد، اما يك سال بعد بر اثر سعايت اهل كوفه، عزل شد. [6]

3. در زمان عثمان: سوء استفاده‌هاى مكرّر از بيت‌المال، سبب اعتراض امام على (ع) و عمار نسبت به عثمان شد. در نتيجه به دستور خليفه، عمار را دستگير كردند و آن قدر زدند كه بيهوش شد، بحدّى كه عايشه به اين عمل اعتراض كرد و پخش خبر رفتار عثمان با عمار، مخالفت عمومى را برانگيخت. [7]

[1] . تاريخ طبرى، ج 2، ص 410؛ سيره ابن هشام، ج 2، ص 365-369؛ مغازى، ج 1، ص 369.

[2] . تاريخ يعقوبى، ج 2، ص 78؛ طبقات، ج 1، ص 265.

[3] . تفسير اتقان، سيوطى، ج 1، ص 59.

[4] . بحار الانوار، ج 22، ص 302.

[5] . سير اعلام النبلاء، ج 1، ص 302.

[6] . تاريخ طبرى، ج 4، ص 139-163.

[7] . انساب الاشراف، ج 5، ص 48، دارالتعارف بيروت، 1397 ق.