چند همسرى‌

هر مردى در روزگار جاهليت مى‌توانست چندين همسر انتخاب كند. اين كار با انگيزه‌هاى متعددى نظير كامجويى، توليد فرزندان بيشتر و تقليداز ديگران صورت مى‌گرفت. آنها نه محدوديتى در تعداد زنان قائل بودند و نه حقوق و مقرراتى براى آنان در نظر مى‌گرفتند [1] اسلام با توجه به واقعيتهاى زير چند همسرى را مجاز اما محدود كرده است:

1- فزونى عدد زنان بر مردان به دلايل متعدد مثل از بين رفتن مردان درميدان جنگ.

2- خصوصيّات جسمى زنان و محروميت از عمل جنسى در دوران معيّن، مانند ايّام قاعدگى و دوران وضع حمل و ...

اسلام از سوى ديگر تعداد همسران را به حداكثر چهار زن محدود كرده است؛ و با در نظر گرفتن حقوقى ويژه براى زنان، عدالت مرد در تأمين آن حقوق را نيز شرط كرده است. در عين حال، به دليل دشوارى رعايت عدالت به مردان توصيه كرده كه تا حد ممكن به داشتن يك همسر بسنده كنند، چرا كه رعايت عدالت امرى بس دشوار است.

قرآن كريم در اين باره چنين فرموده است:

(... فَانْكِحُوا ما طابَ لَكُمْ مِنَ النِّساءِ مثْنى‌ وَ ثُلاثُ وَ رُباعَ فَانْ خُفْتُمْ الاّ تَعْدِلُوا فَواحِدَةً ...) [2]

پس آنچه از زنان كه شما را خوش آيد دوگانه و سه گانه و چهارگانه به عقد خويش درآوريد، پس هرگاه ترسيديد كه عدالت را رعايت نكنيد، يك زن ....

آرى قوانين مدنى اسلام در خصوص زندگى مشترك زناشويى، جامعه جاهليت را از منجلاب بى بندو بارى نجات بخشيد و امروزه هم آن قوانين در شمار مترقى‌ترين‌

1-اسلام وعقايد وآراء بشرى ، ص 611.

2-نساء، آيه 3.