روى از ويژگيهاى جامعه اسلامى شمرده شده و آمده است:

(وَكَذالِكَ جَعَلْناكُمْ امَّةً وَ سَطاً لِتَكُونُوا شُهَداءَ عَلَى النَّاسِ وَ يَكُونَ الرَّسُولُ عَلَيْكُمْ شَهيداً) [1]

و بدين سان شما را امتى وسط وميانه رو قرار داديم تا گوهانى بر آدميان باشيد و پيامبر بر شما گواه باشد.

رعايت اعتدال وميانه روى شامل همه امور زندگى و رفتارهاى انسانى مى‌شود؛ خوراك، پوشاك، كسب مال، بخشش، شجاعت و بسيارى از امور ديگر بايد بر اساس ميانه روى و اعتدال باشد. قرآن كريم درباره ميانه روى در بخشش مى‌فرمايد:

(وَالَّذينَ إِذا أَنْفَقُوا لَمْ يُسْرِ فُوا وَلَمْ يَقْترُوا وَكانَ بَيْنَ ذلِكَ قَواماً) [2]

وكسانى كه چون (در راه خدا) انفاق كنند زياده روى به گزاف نكنند و لئامت نكنند، بلكه ميان اين و آن موضع گيرند.

ونيز درباره رعايت ميانه روى درهنگام راه رفتن از زبان حضرت لقمان مى‌فرمايد:

(وَ اقْصِدْ فى مَشْيِكَ ....) [3]

و در راه رفتن ميانه رو باش.

اسلام در برخورد با اخلاق دوره جاهلى نيز همين اصل را رعايت كرد؛ آن دسته از اخلاقياتشان را كه آميخته به زياده روى بود تعديل كرد، مثل شجاعت كه به بى باكى انجاميده بود و آنچه را كه خطر افراط در آن نبود تأييد كرد و بر آن تاكيد ورزيد مثل وفاى به عهد و با اخلاق نكوهيده آن به مبارزه برخاست.

[1] بقره ، آيه 134.

[2] فرقان ، آيه 67.

[3] لقمان ، آيه 19.