بيان مى‌كند:

«مَنْ خالَطَهُ مَعْرَفَةً أَحَبَّهُ» [1]

هر كس از روى شناخت با او معاشرت مى‌كرد دوستدارش مى‌شد

شكيبايى واستقامت‌

مردم عصر پيامبر (ص) دچار درد صعب العلاج «جهالت» بودند. آن حضرت همانند طبيبى دلسوز به مداواى آنان پرداخت. عامل موفقيت پيامبر در علاج اين درد همانا صبر و شكيبايى بود ايشان در مقابل انواع آزار واذيتهاى روحى و جسمى كه به حضرتش وارد مى‌شد، خم به ابرو نياورده، گامى به عقب ننهاد.

شكيبايى درمقابل گفتار زشت و رفتار ناپسند تكذيب كنندگان، شيوه همه پيامبران الهى بوده است. قرآن كريم دراين باره مى‌فرمايد:

(وَلَقَدْ كُذِّبَتْ رُسُلٌ مِنْ قَبْلَكَ فَصَبَرُوا عَلى ما كُذِّبُوا وَ اذُوا حَتَّى اتيهُمْ نَصْرُنا) [2]

بتحقيق پيامبرانى پيش ازتو (پيامبراسلام (ص)) تكذيب شدند، پس برآنچه تكذيب شدند واذيت شدند صبر ورزيدند تا آنكه يارى ما به كمكشان آمد.

در اين ميان رسول گرامى اسلام بيش از ديگران شكنجه وآزار ديد. آن حضرت خود در اين باره مى‌فرمايد:

«ما اوذِىَ نَبِىٌّ مِثْلَ ما اوذيتُ فِى اللَّهِ» [3]

هيچ پيامبرى چون من در راه خداوند اذيت نشد.

[1] تـاريـخ سـيـاسـى اسـلام ، رسـول جـعـفـريـان ، ص 15، بـه نقل از الشّفابتعريف حقوق المصطفى ، ج 1، ص 150.

[2] انعام ، آيه 34.

[3] ميزان الحكمة ، ج 1، ص 88.