مرد يمنى پس از مرگ پدر نزد خسرو پرويز رفت و خواستار كمك شد. وى نيز همان مطلب را عنوان كرد كه سرزمين شما دور است، خيرى در آن نيست، راههايش دشوار است و من حاضر نيستم سپاهيانم را به خطر بيندازم. وى زمانى به اعزام لشكر رضايت داد كه از آن يمنى شنيد كه درآنجا طلا و نقره و سنگهاى قيمتى فراوان وجود دارد. [1]

ابرهه از كسانى بود كه از يمن به قسمتهاى مركزى و شمالى عربستان حمله برد. او قصد داشت مكه را تسخير كند و راههاى بازرگانى ميان اقيانوس هند و درياى مديترانه را يكجا در اختيار بگيرد، امّا حمله وى با شكستى افتضاح آميز روبه رو شد و سپاهيانش دچار عذاب الهى گرديدند. [2]

مجموعه اين شواهد نشان مى‌دهد كه وسعت صحراهاو كمى منابع اقتصادى عربستان طمع زورمداران آن روز را از سلطه بر اين سرزمين بريده بود و هيچ دليلى براى توجه بدان نمى‌يافتند، و همين امر موجب شد كه پيامبر (ص) از اين خلاء قدرت است استفاده كند و بدون وجود رقيب خارجى، رسالت خود را در اين سرزمين ابلاغ كند.

پراكندگى جمعيّت‌

شبه جزيره عربستان بويژه حجاز، جمعيتى اندك و پراكنده داشت. تنها چند نقطه مثل مكه، مدينه و اطراف آن، خيبر وطائف بود كه مردم به صورت متمركز در آنها زندگى مى‌كردند و گرنه قبايل به صورت پراكنده در گروههاى گوناگون به دنبال آب ومرتع از نقطه‌اى به نقطه ديگر كوچ مى‌كردند.

اين پراكندگى جمعيت، راه را براى گسترش سريع اسلام هموار ساخت. درست است كه پيامبر (ص) در تمام دوره اقامت خود در مدينه به جنگ مشغول بود. اما اين جنگها كوتاه مدّت بود و نتايج سياسى- مذهبى آن نفع بسيارى براى اسلام به همراه داشت. كمى جمعيّت، هم به سرعت گسترش اسلام كمك مى‌كرد و هم كار مخالفان را

[1] كامل ، ابن اثير، ج 2، ص 447 ـ 448.

[2] همان مدرك .