روا داشتند، تا آنكه فردى به نام سيف بن ذى يَزَنْ ابتدا نزد قيصر روم رفت و براى مقابله با حبشيان از او يارى طلبيد، امّا جواب رد شنيد. آن گاه به نزد پادشاه ايران (خسرو انوشيروان) رفت و كمك خواست، خسرو به دليل اينكه سرزمين يمن براى ايران فايده اقتصادى نداشت و به لشكركشى نمى‌ارزيد، ابتدا به سيف پاسخ منفى داد. ليكن زمانى كه خبر طلا و جواهرهاى فراوان يمن را از وى شنيد، به توصيه يكى از مشاورانش حاضر شد تعدادى از زندانيان خود را به كمك سيف بفرستد، با اين توجيه كه اگر آنان كشته شدند از شرشان خلاص مى‌شويم و اگر هم زنده بمانند به پيروزى بزرگى دست يافته‌ايم. [1]

ايرانيان مزبور با كمك عربها، حبشيان را شكست دادند و حكومتى دست‌نشانده خود روى كار آوردند كه تا ظهور پيامبر خدا (ص) همچنان برقرار بود؛ و نامه‌هايى نيز ميان حاكم يمن و رسول خدا (ص) رد بدل شد. [2]

دولتهاى حيره و غسّان‌

دو كشور كوچك ديگر در حدود صحراى شام به نام حيره و غسّان وجود داشت حيره تابع دولت ايران و غسّان تابع دولت روم بوده، براى دولتهاى متبوع خود در زمان جنگ نقش سپر محافظ را داشتند و نيز از هجوم قبايل عرب به مرزهاى دو امپراتورى جلوگيرى مى‌كردند. دولت حيره كه در نزديكى درياچه نجف و حوالى كوفه (امروزى) قرار داشت تا زمان ظهور اسلام پا برجا بود، ولى در همين زمان به وسيله خسرو پرويز برافتاد و به اين ترتيب سد حايل ميان عربها و امپراتورى ايران برداشته شد. [3]

غسانيان در شمال غرب شبه جزيره عربى سرزمينى كه اكنون شرق اردن ناميده‌

[1] تـاريخ طبرى ، ج 1 ، ص 447 عربى و ج 2 ، ص 689 ـ 700 ، ترجمه ابوالقاسم پاينده ، چاپ دوم ، شركت انتشارات اساطير.

[2] تاريخ اسلام ، حسن ابراهيم حسن ، ج 1 ، ص 32 .

[3] تاريخ طبرى ، ج 2 ، ص 32 ـ 34 و تاريخ اسلام ، فياض ، ص 29 .