مى‌شود، سكونت داشتند. اين دولت، دست نشانده امپراتورى روم بود و تا سالهاى آخر زندگانى رسول خدا (ص) دوام داشت. [1]

حكومت در حجاز

حجاز كه اهميت خود را مديون شهرهاى مكه و مدينه مى‌باشد، سرزمينى با صحراهاى پهناور و خشك و بى آب و علف است و جز اندكى آبادانى در آن ديده نمى‌شود. همين امر باعث شده كه سرزمين مزبور در طول قرون متمادى در مقابل حملات جهانگشايانى چون كورش و اسكندر، استقلال خود را حفظ كند. [2]

مردم اين سرزمين در دوره جاهليت به دو صورت بدوى (صحرانشين) و حضرى (شهرى نشين) زندگى مى‌كردند. [3] نظام حاكم بر آنها نظام قبيله‌اى بود كه تحت فرمان امير يا رئيس قبيله اداره مى‌شد. نا گفته نماند كه تعداد افراد اين قبايل كم نبود و گاه به هزاران نفر مى‌رسيد. [4]

نظام قبيله‌اى قوانينى ويژه خود داشت. فردى مى‌توانست رياست قبيله را به عهده گيرد كه شرايط زير را دارا باشد:

1- شرف خانوادگى: رئيس و امير مى‌بايست از دودمانى شريف، نجيب و اصيل باشد.

2- شجاعت: رياست قبيله به فردى شجاع سپرده مى‌شد كه بتواند در مقابل هجوم بيگانه از كيان قبيله دفاع كند.

3- سالمندى: حداقل سن براى احراز مقام رياست قبيله چهل سال بود.

4- كرم و بخشندگى: عربها روى اين شرط بخصوص تكيه مى‌كردند. خانه امير و رئيس بايد چون مهمانخانه‌اى به روى همه باز مى‌بود. بديهى است كه چنين امرى نياز به‌

[1] همان مدرك ، ص 39 ـ 40 .

[2] تاريخ طبرى ، ج 2، ص 44 ـ 45.

[3] تاريخ عرب و اسلام ، امير على ، ص 5 .

[4] اسـلام و عـقـايـد و آراء بـشـرى ، يحيى نورى ، چاپ ششم ، انتشارات مجمع مطالعات و تحقيقات اسلامى ، ص 647.