اسلام تمام دستاويزهاى عرب را پاره كرد و فرمان داد تا جملگى به ريسمان الهى چنگ زنند؛ عوامل تفرقه افكن را دور ريخت و ايمانى وحدت آفرين جايگزين آن ساخت و امر فرمود:

(وَاْعتَصِموُا بِحَبْلِ اللَّهِ جَميعاً وَ لا تَفَرَّقوُا) [1]

همگى به ريسمان خدا چنگ بزنيد و پراكنده نشويد.

اسلام حاكميت را از آن خداوند دانسته، مؤمنان را موظف ساخت كه تنها از خدا و پيامبر خدا (ص) و حاكمان الهى اطاعت كنند.

قرآن كريم مى‌فرمايد:

(يا ايُّهَاالَّذِينَ آمَنوُا اطيعوُاللَّه وَ اطيِعوُاالرَّسوُلَ وَ اوُلِى‌الْامْرِمِنْكُمْ) [2]

اى مؤمنان از خدا و پيامبر و ولى امر خود اطاعت كنيد.

جامعه اسلامى در پرتو تعاليم آسمانى از استقلال و اعتماد به نفس‌برخوردار شد و مؤمنان فرمان يافتند تا حكومت هيچ ستمگر يا غير مسلمانى را نپذيرند و نيز به نفع هيچ ظالم و خائنى با كسى دشمنى نورزند.

قرآن كريم مى‌فرمايد:

(وَ لَنْ يَجْعَلَ اللَّهُ لِلْكافِرِينَ عَلَى الْمُؤمِنِينَ سَبيِلًا) [3]

و خداوند هرگز براى كافران به زيان مسلمانان راهى نگشوده است.

[1] آل عمران ، آيه 103.

[2] نساء، آيه 59.

[3] نساء ، آيه 141.