را از همه مردم برداشتند و ماهنوز به اين بلا گرفتاريم. فرماندار مكه در اين زمينه نامه‌اى به رسول خدا (ص) نوشت و از آن حضرت راه حل مشكل را جويا شد. پس از واقعه ياد شده آيه زير نازل گرديد. [1]

(يا ايُّهَا الَّذينَ امَنوُا اتَّقُواللَّهَ وَ ذَرُوا مابَقِىَ مِنَ الرِّبوا ...) [2]

اى مومنان تقواى الهى پيشه كنيد و آنچه از ربا باقى مانده است واگذاريد.

مسأله در حد يك توصيه نبود بلكه رباخواران تهديد شدند كه دست بر نداشتن از رباخوارى به منزله اعلان جنگ با خدا و رسول اوست.

قرآن كريم مى‌فرمايد:

(فَانْ لَّمْ تَفْعَلُوا فَاْذَنُوا بِحَرْبٍ مِّنَ اللَّهِ وَ رَسُولِه) [3]

پس اگر ترك ربا نكرديد، بدانيدكه در حال جنگ با خدا و پيامبرش هستيد.

عربها ربا خوردن را همانند خريد و فروش مى‌دانستند و مى‌گفتند: معامله مثل رباست. قرآن كريم با اين تلقى نادرست به مبارزه برخاست و فرمود:

(الَّذينَ يَاْكُلُونَ الرِّبوا لايَقُومُونَ الَّا كَما يَقُومُ اَّلذى يَتَخَبَّطُهُ الشَّيْطانُ مِنَ‌الْمَسِ‌ذلِكَ بِانَّهُمْ قالُوا انَّمَا الْبَيْعُ مِثْلُ الِّربوا وَ احَلَّ اللَّهُ الْبَيْعَ وَ حَرَّمَ الرِّبوا ...) [4]

كسانى كه ربا مى‌خورند برپا نخيزند مگر همچون كسى كه شيطان با تماس خود او را ديوانه كرده باشد؛ آن بدين سبب است كه آنان گفتند كه دادوستد هم مثل رباخوارى است، حال آنكه خدا دادوستد را حلال و رباخوارى را حرام كرده است ....

[1] شآن نزول آيات ، ج 1، ص 101 ـ 102.

[2] بقره ، آيه 278.

[3] بقره ، آيه 279.

[4] بقره ، آيه 275.