هشتم و نهم و دهم سهم نداشتند. سپس به شكل بخت‌آزمايى دست مى‌بردند و يكى از آن ده تير را بيرون مى‌آوردند. اگر تير چهار سهمى بيرون مى‌آمد به صاحب آن چهار سهم از 28 سهم تعلق مى‌گرفت. تعيين اينكه صاحب هر چوب چه كسى باشد نيز با قرعه انجام مى‌گرفت. [1]

اين كار براى عده‌اى سود و براى عده‌اى ضرر داشت، در حالى كه سود حاصل از اين طريق بى هيچ زحمت و رنجى به دست مى‌آمد. اسلام اين پديده را ممنوع كرد و اعلام‌داشت كه هر چند در اين كار براى عده‌اى سود نهفته است، اما گناهش از سود آن بيشتراست.

(يَسْئَلوُنَكَ عَنِ الْخَمْرِ وَ الْمَيْسِرْ قُلْ فيهِما اثْمٌ كَبيرٌ وَ مَنافِعٌ لِلنَّاسِ وَ اثْمُهُما اكْبَرُ مِنْ نَفْعِهِما ...) [2]

از تو درباره شراب و قمار مى‌پرسند، بگو: در آن دو گناهى سهمگين و سودهايى براى آدميان است و گناه آن دو از سود آنها بزرگتر است.

ممكن است گفته شود: قمار هم كارى است كه فرد انجام مى‌دهد و از سودش برخوردار مى‌شود. ولى بايد دانست كه قمار، كار نيست بلكه تصاحب اموال ديگران بدون ارائه خدمتى اقتصادى است.

تجارت در اسلام‌

اسلام تجارت را پذيرفته و قوانين آن را بطور مفصل بيان كرده است، چرا كه جامعه نيازمند تبادل كالاست و رفع نيازمنديها از راه دادوستد ممكن مى‌شود. بر اين اساس تجارت يكى از اركان تمدن بشرى به شمار مى‌رود. با اين وجود، هر چند تجارت امرى پسنديده و ضرورى است و تاجران از گروههاى مفيد جامعه هستند، [3] ليكن افراط

[1] همان مدرك .

[2] مائده ، آيه 90.

[3] نهج البلاغه ، نامه 53 (عهدنامه مالك اشتر).