فصل دوم: اصلاح و آرايش

1. فلسفه احكام اسلامى

سعادت، آرزويى است كه بشر از دير باز رسيدن به آن را در سر داشته است.

خداوند تبارك و تعالى، خود اين آرزو را در نهاد انسان گذارده، تحقق آن را در پيروى انبياءاش اعلام كرده است.[1]

او براى هدايت، رسولان را فرستاد تا بشر را چگونه زيستن بياموزند.

اساس تعاليم انبياء و رسولان الهى، تسليم در برابر خداوند بود:

إِنَّ‌ الدِّينَ‌ عِندَ اللّهِ‌ الْإِسْلاَمُ‌. (آل عمران: 19)

دين در نزد خدا، اسلام (تسليم بودن در برابر حق) است.

به گفته قرآن، پنج تن از اين پيامبران، علاوه بر دعوت به توحيد، داراى تعاليم ويژه بوده‌اند.[2] دستورات دينى هر يك از اين پنج پيامبر را، شريعت مى‌نامند. بخشى از شرايع الهى مربوط‌ به فعاليتهاى خارجى و عينى انسان مى‌شود. اين بخش را احكام مى‌گويند. اعم احكام در هر شريعتى شامل فعاليتهاى معاشى و معادى، دنيوى و اخروى، فردى و اجتماعى است.[3]

[1] . ر. ك: بقره (2)، آيه 213

[2]. شورى (42)، آيه 13

[3] . مجموعه آثار، مرتضى مطهرى، ج 2، ص 63