ائمه معصومين 7 براى شيعيان آنان، امرى ضرورى است و اين ضرورت از آنجا ناشى مى‌شود كه آن بزرگواران علاوه بر گفتار، به ارائه تعليم دين از راه كردار نيز اهتمام داشته و حتى آن را مقدم بر گفتار و توصيه، داشته‌اند.

از اين رو، براى فهم وظايف دينى، علاوه بر قول و تقرير[1] معصوم 7، فعل او نيز حجيت دارد. قرآن كريم مى‌فرمايد:

لَقَدْ كَانَ‌ لَكُمْ‌ فِي رَسُولِ‌ اللَّهِ‌ أُسْوَةٌ‌ حَسَنَةٌ‌. (احزاب: 21)

در سيره و سخن پيامبر 6 خدا براى شما سرمشق نيكويى است.

بر همين اساس، بسيارى از مورخان، به نگارش كتابهايى تحت عنوان «سيره معصومين 7» دست يازيده‌اند. كتب معتبرى كه راجع به زندگى پيامبر 6 و امامان 7 نگاشته شده، نشان مى‌دهد كه سيرۀ ايشان همواره حفظ‌ محاسن و كوتاه كردن شارب بوده است و تاكنون هيچ تاريخ‌نگار معتبرى خلاف آن را اظهار نكرده است:

يك. در روايتى از امام حسن مجتبى 7 وارد شده كه رسول اللّه 6 دارى محاسن پرپشت «كَثُّ‌ اللِّحْيَةُ‌» بوده است.[2]

دو. در ذكر شمايل حضرت على 7 نيز آمده است كه ايشان داراى محاسن سفيد پر موى و انبوه بود. بدون آنكه خيلى بلند باشد.[3]

سه. نقل شده است كه حضرت صادق 7 شارب را آن قدر كوتاه مى‌كرد كه به انتهاى آن مى‌رسيد؛ و نيز در سيرۀ حضرت امام باقر 7 آمده است كه

[1]. منظور از تقرير معصوم 7 اين است كه شخص در حضور معصوم كارى انجام دهد و او باتوجه به كار آن شخص، سكوت كرده و ابراز نظرى اعم از مخالف يا موافق ننمايد. چنين سكوتى از معصوم را اصوليين [با شرايطى] دليلى بر تأييد او از كار آن شخص مى‌دانند. (دايرة المعارف تشيع، ج 5، ص 16)

[2] . سنن النبى، سيد محمد حسين طباطبايى، ترجمه و تحقيق از محمد هادى فقهى، ص 12

[3] . كشف الغمّة فى معرفة الائمّة، عيسى بن ابى الفتح الاربلى، ج 1، ص 75 و 77