هُوَ طَيِّبٌ‌ رِيحَهُ‌ خَفِيفٌ‌ مَحْمِلُهُ‌.[1]

بويش پاكيزه و حمل كردنش آسان است.

و چنانچه از معطر ساختن خود به آن، عذرى داشت، تنها به نهادن سر انگشت خويش بر آن اكتفا مى‌نمود.[2]

خوشبو ساختن بدن و لباس براى مردان كه در جامعه رفت و آمد و فعاليت بيشترى دارند و طبيعتاً بدنشان تعرق بيشترى دارد، امرى ضرورى است.

آرى استعمال عطر در نگاه اسلام تا جايى مورد تأكيد است كه پيامبرش 6 چون روز جمعه مى‌شد و عطر نمى‌يافت، لباسى را كه قبلاً معطر بود، با آب، مرطوب مى‌كرد. سپس به دست و سر و صورت خود مى‌ماليد تا بدنش معطر شود.[3]

در اينكه معصومين 7 چه نوع عطرى را بيشتر به كار مى بردند، از روايات به دست مى‌آيد كه انواع مختلف عطرهاى طبيعى را مصرف مى‌كرده‌اند. مطلب ديگر اينكه خوشبو كردن، علاوه بر بدن و لباس، شامل دهان، سر، محاسن و شارب هم مى‌شود. اين مطلب را روايات تأييد مى‌كنند.

پيامبر 6 مى‌فرمايد:

أَفْوَاهُكُمْ‌ طَرِيقٌ‌ مِنْ‌ طُرُقِ‌ رَبِّكُمْ‌ فَأَحَبُّهَا الَى اللّهِ‌ أَطْيَبُهَا رِيحاً فَطَيِّبُوهَا بِما قَدَرْتُمْ‌ عَلَيْهِ‌.[4]

[1] . سنن النبى 6، ص 97

[2] . همان

[3] . همان، ص 98

[4] . بحارالانوار، ج 73، ص 131