3. احكام آراستگى ظاهرى زنان‌

نگاه شريعت اسلام به زن و مرد، نگاهى عدالت محور است. دستگاه عظيم خلقت، هدف از آفرينش انسان را تكامل و رشد معنوى و رسيدن به قرب الهى مى‌داند. در ديدگاه اسلام، براى رسيدن به كمال معنوى و يافتن جايگاه قرب الهى، هيچ تفاوتى بين زنان و مردان نيست. از اين رو، قرآن مى‌فرمايد:

(انَّ اكْرَمَكُمْ عِنْدَ اللَّهِ اتْقاكُمْ.) (حجرات: 13)

در حقيقت ارجمندترين شما نزد خدا پرهيزگارترين شماست.

و در جايى ديگر مى‌فرمايد:

(انِّى لَااضيعُ عَمَلَ عَامِلٍ مِنْكُمْ مِنْ ذَكَرٍ اوْ انْثى‌). (آل‌عمران: 195)

همانا من عمل هيچ صاحب عملى از شما را، از مرد يا زن، تباه نمى‌كنم.

حاصل آنكه، در دين اسلام، خطابات شرعى، مربوط به مجموعه انسانها مى‌شود چه زن و چه مرد. مگر آنگاه كه به لحاظ جنسيتى و خلقت طبيعى برخى خطابات احكام، مربوط به مرد و برخى ديگر مربوط به زن شود.[1] پس در التزام به قوانين و احكام اسلامى، تفاوتى بين مرد و زن نيست.

حتى برخى عقيده دارند كه در يك نگاه كلى (نه مصداقى)، التزام زنان نسبت به دين، بيشتر از مردان است. گويا از آنجا كه خداوند ويژگيهاى مهر و محبت و رقت قلب بيشترى را در وجود زنان به وديعت نهاده است، فطرتاً گرايش آنان به دين، بيشتر از مردان است.

از نگاه جامعه‌شناسى هم تجربيات بشرى به اثبات رسانده كه چنانچه زنان در جامعه، عفت و پاكدامنى و اهتمام خود به دستورات دينى را حفظ كنند، مسير حركت جامعه از فساد و بى‌دينى فاصله گرفته، هرزگى برخى مردان بى‌ايمان،

[1]. زن در آِیِینه جلال و جمال، عبدالله جوادِی آملِی، ص 91 ـ 98.