مى‌شود در زنان آنچنان محاسن و زيبايى بوجود آيد كه واقعى نيست و نيز معايبشان به گونه‌اى پوشانده شود كه ديگران فريب بخورند.[1] البته در كتب فقهى مصداق اين نوع فريبكارى در دو جا ذكر شده است.

اول زنى كه قصد ازدواج دارد. دوم كنيزى كه قصد فروش او را دارند.[2]

3- 3. نقص و آزار جسمى‌ در فرهنگ اسلامى، هر گونه نقص وارد كردن به خود و ديگران، ممنوع است.

از اين رو، اگر زن به گونه‌اى آرايش كند كه مستوجب تغيير خلقت، در نتيجه نقص جسمانى‌اش شود، حكم ضرر بر نفس پيدا كرده و از آن نهى شده است.

بعنوان مثال زن دندانهايش را به گونه‌اى تراش دهد كه پس از مدتى، از بين برود يا با اعضاى بدنش به گونه‌اى عمل نمايد كه، ضرر ببيند.[3] يا آنچه امروز به عنوان كاشت ابرو يا گونه يا عمل جراحى بينى و يا به كار بردن لنزهاى چشمى، صورت مى‌گيرد. در تمام اين موارد اگر اثبات شود كه انجام اين اعمال مستوجب ضرر و زيان است، حكم نهى پيدا خواهد كرد. آرايش كردن زن نيز مى‌بايد توسط خودش يا زن ديگر يا شخص مَحرَم صورت گيرد؛ چرا كه عمل آرايش مستلزم نظر كردن و دست زدن به بدن مى‌شود و اين كار براى نامحرم، حرام است.[4] در جامعه اسلامى يكى از مصاديق مهم آرايش زنان، آرايش كاركنان خواهر مى‌باشد كه بايد علاوه بر شرع مقدس، تابع قوانين باشد، مثلا در مكانى كه‌

[1]. شراِیع الاسلام، جعفر بن حسن (محقق) حلِی، ج 2، ص 10.

[2]. جواهر الکلام، محمدحسن نجفِی، تحقِیق و تعلِیق علِی آخوندِی، ج 22، ص 113؛ المکاسب، مرتضِی انصارِی، ص 21.

[3]. جواهر الکلام، ج 22، ص 114.

[4]. رساله توضِیح المسائل، ص 364 و 365.