با توجه به آيه فوق، هر كدام از مرد و زن در ايجاد چنين پيوندى، نقش خاصى را بر عهده دارند. اين نقش آفرينى بر اساس فطرت و غريزه‌اى است كه هر كدام از آن دو دارا هستند.
بر اساس آنچه بيان شد، اسلام با اصل آرايش زن موافق است، با توجه به مصالح فرد و جامعه محدوديتهايى نيز براى آن قائل است كه بر آن اشاره مى‌شود.

3-1. آرايش زن در مقابل نامحرم‌

اسلام عزيز، براى رعايت عفت و پرهيز از شعله ور شدن آتش شهوت در دل مردان، كه به انحراف از جاده عفت، منتهى خواهد شد، مقرر ساخته زنان غير از آنچه كه قهراً نمايان مى‌شود و غير از كسانى كه مَحرَم او شمرده مى‌شوند، آرايش و زينت خود را از ساير مردان پنهان سازد. اين حكم نهايت باريك بينى شريعت اسلام در زمينه حفظ ارزش و كرامت انسانى زن است، تا توسط هرزگانِ هوس ران، مورد سوء استفاده قرار نگيرد.

نا گفته نماند، در ميان كسانى كه بر زن محرم هستند، تنها زن و شوهر، حق دارند با قصد لذت به يكديگر بنگرند. ديگر محرمان فقط مى‌توانند بدون قصد شهوت به يكديگر نگاه كنند.[1]

2- 3. فريبكارى (تدليس)

از ديگر موارد آرايش زن كه حكم حرمت دارد، آرايشى است كه براى فريبكارى و تدليس، انجام گيرد.

عالمان دينى علت حرمت اين نوع آرايش را از آنجا مى‌دانند كه او باعث‌

[1]. رسالة توضِیح المسائل، مسئلة 2437، ص 364.