حال اين امت همواره نيكو خواهد بود تا زمانى كه لباس بيگانگان را نپوشند و غذاهاى آنان را نخورند. اما آن زمان كه به لباس و غذاى بيگانگان روى آوردند خداوند آنها را ذليل (زير دست) خواهد كرد.

از اين رو، لباس فرد مؤمن بايد لباس مرسوم و متداول اهل ايمان باشد. چرا كه تشبه به اهل كفر، حكم تأييدى است بر كفر و الحاد. چه بسيار مواقع كه تشبّه ظاهرى، بعد از مدتى به تشبه باطنى مى‌انجامد.

على 7 مى‌فرمايد:

قَلَّ مَنْ تَشَبَّهَ بِقَوْمٍ الَّا اوْشَكَ انْ يَكُونَ مِنْهُمْ.[1]

بيشتر افرادى كه خود را به گروهى تشبيه مى‌سازند، جزو آن قوم مى‌گردند.

نكته‌اى كه در اين ميان مطرح است، آنكه آيا همه كشورهاى غير مسلمان دشمن دين ما محسوب مى‌شوند و آيا استفاده از پوشاك آنها به هر نحو كه باشد، ممنوع است؟ در پاسخ بايد گفت آنچه مسلمان بايد از آن اعراض كند، الگو قرار دادن بيگانگان و مدپرستى در پوشش است، به گونه‌اى كه غير مسلمان تسلط فرهنگى و اقتصادى بر ما نيابد.
اما اگر لباسى در نوع و جنس و شكل، مغايرتى با شئونات و فرهنگ اسلامى نداشته باشد و از طرفى استفاده از آن موجبات تسلط اقتصادى بيگانگان را نيز فراهم نكند، پوشيدنش بلامانع است. هر چند از كشورهاى غير مسلمان باشد.

حضرت امام خمينى (ره) در خصوص موضوع بحث، مى‌فرمايد:

در هيأت و طرز برش و دوخت آن (لباس) آثارى است كه گاه شود كه انسان به واسطه آن كه لباس خود را شبيه به اجانب نموده، عصبيت جاهلانه پيدا كند

[1]. نهج البلاغه، حکمت 207، ص 673.