لباسى از آتش بر او خواهد پوشاند.

حضرت امام خمينى (ره) هم در همين رابطه مى‌فرمايند:

بنابر احتياط واجب بايد انسان از پوشيدن لباس شهرت كه پارچه يا رنگ يا دوخت آن براى كسى كه مى‌خواهد آن را بپوشد معمول نيست، خوددارى كند، ولى اگر با آن لباس نماز بخواند، اشكال ندارد.[1]

از روايات و فتاوى عالمان دينى اين چنين بر مى‌آيد كه حكم پرهيز از لباس شهرت مختص به مرد نيست، بلكه زنان را نيز در بر مى‌گيرد. همچنين در اين حكم، لباس خاصى نام برده نشده است. پس مى‌توان گفت كه نوع، جنس، دوخت، رنگ و مانند آن، در اين حكم موضوعيت ندارد، بلكه هر لباسى كه باعث انگشت‌نما شدن مى‌شود، مى‌بايست از آن اجتناب كرد. اگر لباس شهرت را آن‌گونه كه گذشت تعريف كنيم، نه‌تنها گرانقيمت بودن لباس، بلكه مندرس بودن آن نيز به جهت رياكارى و جلب توجه مردم جزء لباس شهرت خواهد شد. اين معنا را از روايات نيز مى‌توان استنباط كرد. به عبارت ديگر لباس فرد مسلمان نبايد خيره كننده باشد. آن لباسى كه نظر مردم را به طور غير معمول جلب كند و حس خود برتربينى در پوشنده آن ايجاد نمايد، مطلوب شرع نيست؛ حال چه از البسه اشرافى و ذى قيمت باشد، چه از البسه مندرس و كهنه.

در حديثى از پيامبر 6 مى‌خوانيم:

كَفَى بِالْمَرْءِ مِنَ الْاثْمِ، أَنْ يُشَارَ الَيْهِ بِالْاصابِعِ... .[2]

همين كه مردم با انگشت به فردى اشاره كنند (انگشت نما گردد) كافى است تا براى او گناه بنويسند.

[1]. رساله توضِیح المسائل، مسئلة 845، ص 133.

[2]. کنز العمال، علاء الدِین الهندِی، ج 3، ص 157.