الحَيَاءُ نُورٌ جَوهُرُهُ صَدرُ الايمَانِ وَ تَفسيرُهُ التَّثُّبتُ عِندَ كُلِّ شَى‌ءٍ يُنْكِرُهُ التَّوحيدُ وَالمَعرِفَةُ.[1]

شرم و حياء نورى است كه گوهر آن سينه ايمان است. معناى شرم اين است كه در برابر هر آنچه با توحيد و معرفت ناسازگار است، خويشتندارى كنى.

آرى هر آنكه ايمان و معرفت دارد، حياء نيز دارد. اگر كسى بخواهد حياء را در تمام ابعاد آن رعايت كند، پس بايد استفاده از پوشش مناسب و حفظ عفت عمومى جامعه را نيز رعايت كند. اتفاقاً در برخى احاديث واژه لباس و حياء را با هم مى‌توان مشاهده كرد. از آن جمله على 7 مى‌فرمايد:

احسَنُ مَلابِسِ الدّينِ الحَياءُ.[2]

بهترين جامه‌هاى دين (همراه با) حياء است.

و نيز مى‌فرمايد:

مَنْ كَسَاهُ الحَيَاءُ ثَوبَهُ خَفِىَ عَلَى النَّاسِ عَيبُهُ.[3]

كسى كه لباس حياء بر تن كند، عيبش بر مردم پوشيده ماند.

بر اين اساس حياء و شرم اسلامى حكم مى‌كند كه فرد مسلمان علاوه بر آنچه شرع بر او واجب كرده، قدرى جانب احتياط را رعايت كند، در ميان جامعه و نيز خانواده خود، به‌گونه‌اى حضور پيدا كند كه علاوه بر تقويت روح ايمان و كسب معرفت، حريم عفت و اخلاق جامعه و خانواده نيز حفظ شود. به خصوص آن كه احتمال فساد و فحشاء و بى‌بند و بارى از عدم پوشش مناسب و برهنگى نيز داده مى‌شود. لذا بر مرد مسلمان خصوصاً متدينان، كه مى‌بايست پيشگام در حفظ

[1]. مصباح الشرِیعه، (منسوب به امام صادق 7)، عبدالرزاق گِیلانِی، ترجمه سِید جلال الدِین محدث، ص 510.

[2]. مِیزان الحکمه، ج 3، ص 1352.

[3]. بحار الانوار، ج 74، 287.