آخرين نكته‌اى هم كه از حديث فوق برداشت مى‌شود، صفتى است كه زنان بايد در آرايش و تزيين موى خود رعايت مى‌كنند. يعنى موى خود را به گونه‌اى نيارايند كه برجستگى آن از زير مقنعه و روسرى، نمايان گردد. چرا كه پيامبر 6 اين صفت را مذموم دانسته از آن با لحن كنايه‌آميزى به كوهان شتر خراسانى ياد كرده است. آرى زنان بايد از صفت‌هاى ناپسندى كه در اين حديث شريف ذكر شده، پرهيز نمايند. در غير اين صورت نه تنها به بهشت وارد نمى‌شوند؛ بلكه بوى بهشت را هم استشمام نخواهند كرد.

4-2. پوشش در برابر زنان بيگانه‌

اگر چه حجاب زنان در مقابل زنان ديگر لازم نيست، اما گروهى از زنان هستند كه شايسته است بانوان متديّنه بدن و زينتشان را از ايشان هم بپوشانند. از آن جمله زنان يهود و نصارى هستند. امام صادق 7 مى‌فرمايد:

لا يَنبَغى لِلْمَرأَةِ ان تَنكَشَفَ بَينَ يَدَىِ الْيَهُودِيَّةِ وَالنَّصرانِيَّةِ فَأِنَّهُنَّ يَصِفْنَ ذلِكَ لأَزواجِهِنَّ.[1]

سزاوار نيست زن مسلمان در برابر زن يهودى يا مسيحى برهنه شود، زيرا آنان آنچه را ديده‌اند، براى شوهرانشان باز مى‌گويند.

آنطور كه پيدا است علت حفظ پوشش در مقابل اين گروه از زنان، افشاء شدن زيبايى و زينت زنان مسلمان و محجبه است در مقابل مردان نامحرم. بنابراين مى‌توان نتيجه گرفت زنان غير يهود و نصارى هم اگر چنانچه عادت دارند كيفيت زيبايى و زينت بانوان محترمه را نزد شوهران يامردان غريبه ديگر بازگو كنند،

[1]. تفسِیر نور الثقلِین، علِی بن جمعة العروسِی الحوِیزِی، تصحِیح و تعلِیق سِید هاشم رسولِی محلاتِی، ج 3، ص 593.