مثل آن است كه اين زن اصلًا پوشش ندارد. در حديثى از پيامبر 6 نقل شده است كه حضرت دو گروه دوزخى را كه در آينده در جامعه اسلامى پديدار مى‌گردند، معرفى مى‌نمايد. ايشان در رابطه با گروه دوم مى‌فرمايد:

وَ نِسَاءٌ كَاسِيَاتٌ عَارِيَاتٌ، مُميلاتٌ مَائِلاتٌ، رُؤُوسُهُنَّ كَأَسنِمَةِ البُختِ المائلَةِ، لايَدخُلْنَ الْجَنَّةَ وَ لَا يَجِدْنَ رَيحَهَا، وَ انَّ رَيحَهَا لَيُوجَدُ مِنْ مَسيرَةِ... .[1]

و (گروه دوم) زنانى كه پوشش دارند، امّا برهنه‌اند، كجراهه مى‌روند. ديگران را نيز به كجروى تشويق مى‌كنند، (موهاى) سرهايشان همچون كوهان شتر خراسانى برآمده است. اينان به بهشت نمى‌روند و بوى بهشت را كه از فاصله چندان و چندان (خيلى زياد) به مشام مى‌رسد، استشمام نمى‌كنند.

اينكه پيامبر 6 مى‌فرمايد اين گروه زنان در عين حالى كه پوشش دارند اما به لحاظ غير شرعى بودن پوشش ايشان، با برهنگان تفاوتى ندارند، يا لباسى كه (در اجتماع و در برابر نامحرمان) مى‌پوشند آنقدر نازك است كه بدنشان هويدا است. يا آنقدر چسبان و كوتاه است كه پستى و بلندى اندامشان كاملًا آشكار است. نكته سوم آنكه اين زنان علاوه بر پوشش نامناسب، حركات نامناسب هم از خود بروز مى‌دهند. صاحب كتاب ميزان الحكمه در ذيل اين حديث توضيح مى‌دهد كه:

مائلات يعنى زنانى كه با كرشمه راه مى‌روند و دل مردان را مى‌ربايند، يا روسرى و مقنعه خود را كج و تا نيمه بر سر مى‌نهند، يا با آرايش و زيور بيرون مى‌آيند و خود را به نمايش مى‌گذارند. «مميلات»، زنانى (هستند) كه به ديگر زنان ياد مى‌دهند مانند آنها رفتار كنند. (در بى‌حجابى).[2]

[1]. مِیزان الحکمه، ج 2، ص 995.

[2]. همان.