درس سيزدهم

روزه (1)

روزه در لغت به معناى بازداشتن و خوددارى كردن است، به طور مطلق (1) و در فقه عبارت است از آن كه، انسان براى انجام فرمان خداوند عالم از اذان صبح تا مغرب از چيزهايى كه روزه را باطل مى‌كند، خوددارى نمايد. (قبل از مسأله 1550)

روزه در اسلام از اهميّت زيادى برخوردار است و در ميان عبادات تنها عبادتى است كه به خداوند متعال اختصاص يافته است؛ زيرا به لحاظ جايگاهش كمتر در معرض ريا قرار مى‌گيرد، بر خلاف ديگر عبادات كه چون در معرض ديد مردم است از ريا بركنار نبوده و دستيابى اخلاص در آن‌ها دشوار است. (2) علاوه بر آن، روزه يكى از اركان پنجگانه اسلام نيز مى‌باشد.

در حديث قدسى از پيامبر اسلام 6 نقل شده كه خداوند مى‌فرمايد:

«الصَّوْمُ لى‌ وَ انَا اجْزى‌ بِهِ» (3)

روزه براى من است و من خود، پاداش آن را مى‌دهم.

امام صادق 7 مى‌فرمايد:

-------------------

1- مفردات القرآن، راغب اصفهانِی، واژة صوم.

2- ر.ک. بحار الانوار، ج 93، ص 249.

3- وسائل الشِیعه، ج 7، ص 292.