«بُنِىَ الْاسْلامُ عَلى‌ خَمْسِ دَعائِمَ؛ عَلَى الصَّلاةِ وَ الزَّكاةِ وَ الصّوْمِ وَ الْحَجِّ وَ وِلايَةِ اميرِ الْمُؤْمِنينَ وَ الْائِمَّةِ مِنْ وُلْدِهِ صَلَواتُ اللَّهِ عَلَيْهِمْ» [1]

اسلام بر پنج پايه استوار است؛ نماز، زكات، روزه، حجّ و ولايت اميرالمؤمنين و فرزندان آن حضرت صلوات الله عليهم كه امام هستند.

برقرارى خلوص و پاكى، احساس درد و رنج مستمندان، آگاهى برفقر خود در قيامت، صبر در سختيها از جمله حكمتهاى وجوب روزه است كه در روايات به آنها اشاره شده است.

حضرت فاطمه 3 فرمود:

«فَرَضَ اللَّهُ الصِّيامَ تَثبْيتاً لِلْاخْلاصِ» [2]

خداوند روزه را به خاطر تثبيت اخلاص واجب كرده است.

از امام رضا 7 نقل شده كه فرمود:

علّت واجب شدن روزه آن است كه مردم، سختى گرسنگى را چشيده، بر فقر در آخرت آگاه شوند. روزه‌دار خاشع و فروتن شده و توجّه داشته باشد كه اعمالش به حساب مى‌آيد و مورد پاداش قرار مى‌گيرد؛ و (نيز) مقابل گرسنگى و تشنگى صابر شود و علاوه بر دورى از شهوات، ثواب الهى نصيبش گردد ... و از سختى‌هاى مستمندان با خبر شود، تا حقّى را كه خداوند در اموالش قرار داده است، ادانمايد. [3]

[1] بحار الانوار، ج 93، ص 257.

[2] همان، ج 93، ص 368.

[3] وساِیل الشِیعه، ج 7، ص 4.