آداب روزه‌

ناگفته نماند، روزه در صورتى مى‌تواند منشأ آثار باشد كه تمام آداب آن رعايت شود؛ و گر نه چه بسا روزه‌دارى كه بهره‌اش از روزه (فقط) گرسنگى و تشنگى است. [1]

امام صادق 7 به بعضى از آداب روزه اشاره كرده، مى‌فرمايد:

«اذا صُمْتَ فَلْيَصُمْ سَمْعُكَ وَ بَصَرُكَ مِنَ الْحَرامِ وَ الْقَبيحِ وَ دَعِ الْمِراءَ وَ اذَى الْخادِمِ وَلْيَكُنْ عَلَيْكَ وِقارُ الصَّائِمِ وَ لا تَجْعَلْ يَوْمَ صَوْمِكَ كَيَوْمِ فِطْرِكَ» [2]

چون روزه گرفتى، گوش و چشمت (نيز) بايد از حرام و كارزشت روزه باشند، از ريا و آزار زير دستان به دور باشى، بايد وقار روزه دار در تو مشاهده شود و روزهايى را كه روزه هستى، مانند ديگر روزهايت نباشد.

امام خمينى (ره) مى‌فرمايد:

معناى روزه فقط خوددارى و امساك از خوردن و آشاميدن نمى‌باشد؛ از معاصى هم بايد خوددارى كرد؛ اين، از آداب اوّليه روزه مى‌باشد كه براى مبتدى‌هاست ... شما اقلّاً به آداب اوّليّه روزه عمل نماييد، و همانطور كه شكم را از خوردن و آشاميدن نگه مى‌داريد، چشم و گوش وزبان را هم از معاصى بازداريد ... كينه، حسد و ديگر صفات زشت شيطانى را از دل بيرون كنيد. اگر توانستيد، انقطاع الى الله حاصل نماييد؛ اعمال خود را

[1] ر.ک. بحار الانوار، ج 93، ص 289.

[2] وسائل الشِیعه، ج 7، ص 117.