فصل دوم

استقلال اقتصادى زن‌

زن و مرد در فرهنگ اسلامى، از نظر ارزش وجودى، برابرند. هر دو از يك گوهر (اصل) آفريده شده‌اند. زن، فرع بر مرد يا زايد بر او نيست. قرآن كريم مى‌فرمايد:

(هُوَ الَّذِي خَلَقَكُم مِن نَفْسٍ وَاحِدَةٍ وَجَعَلَ مِنْهَا زَوْجَهَا لِيَسْكُنَ إِلَيْهَا ...) (اعراف: 189)

او خدايى است كه (همه) شما را از يك فرد آفريد و همسرش را نيز از جنس او قرار داد، تا در كنار او بياسايد.

خداوند، تنها امتياز زن و مرد را تقوا معرفى كرده و بين آن دو در انجام اعمال نيك، كسب بهره‌هاى مادى و ثواب و عقاب اخروى، تفاوتى قائل نشده است. [1]

زن، همان گونه كه موجودى طفيلى نيست و داراى شخصيتى مستقل است، از نظر مالى و اقتصادى نيز استقلال دارد.

مفهوم استقلال اقتصادى‌

استقلال اقتصادى دو گونه كاربرد دارد:

1. در ارتباط با كشورها و دولتها؛

2. در ارتباط با اشخاص و افراد.

استقلال اقتصادى در كاربرد نخست، به معناى خوداتكايى دولت يا ملّت به منابع مالى خود و توليدات داخلى و عدم وابستگى به دولتهاى بيگانه است.

استقلال اقتصادى در كاربرد دوم، در سه معناى زير به كار مى‌رود: [2]

[1] ر.ک: زن در آِیِینة جلال و جمال، عبدالله جوادِی آملِی، ص 24 و 115.

[2] ر.ک: «زن و استقلال اقتصادِی»، احمد طاهرِی نِیا، مجله معرفت، شمارة 89.