معصومان 7 به اندازه توانايى مالى و مصلحتى كه تشخيص مى‌دادند، اموال خود را وقف مى‌كردند كه موقوفات حضرت فاطمه زهرا 7 از آن جمله است. ابوبصير مى‌گويد: امام باقر 7 به من فرمود: آيا وصيت حضرت فاطمه 7 را برايت نخوانم؟ عرض كردم: چرا (بفرماييد).

آنگاه امام باقر 7 بسته‌اى را درآورد كه نوشته‌اى داخل آن قرار داشت و در آن اين گونه نوشته بود:

بسم الله الرحمن الرحيم. اين وصيت نامه فاطمه، دختر محمد 6، است: وصيت كرد باغهاى هفت‌گانه‌اى كه در محلهايى به نام «عواف»، «دلال»، «برقه»، «مبيت»، «حسنى»، «صافيه» و «مال امّ ابراهيم» قرار دارند. وصيت اين است كه درآمد اين باغها با دست على 7 پس از وى حسن و پس از وى حسين و پس از ايشان به وسيله اولاد ارشد هزينه شود. خداوند را بر اين وصيت شاهد مى‌گيرم. مقداد و زبير بن عوام نيز شاهد اين وصيت هستند. [1]

مرحوم شيخ طوسى و مرحوم صدوق مى‌گويند: آن باغها وقف بودند و هرگاه براى رسول خدا 6 مهمان مى‌آمد يا رهگذرانى براى كمك نزد حضرت مى‌آمدند، از درآمد يا محصول آن باغها خرج مى‌كرد. [2]

نكته‌

در ميان انواع تصرفات زن، تنها نذر كردن به اجازه شوهر مشروط شده است. بنابراين، زن هرگونه نذرى را بخواهد انجام دهد بايد با اجازه شوهرش باشد. اين حكم نسبت به اموال شخصى او نيز بايد مراعات شود. امام خمينى (ره) فرمود:

نذر زن، بى اجازه شوهر باطل است. [3] اگر زن با وجود منع شوهر، نذر كند نذرش صحيح نيست؛ اگر چه زن از مال خودش نذر كند و اين عمل، با حق شوهر منافات نداشته باشد. بنابراين، ظاهر اين است كه اذن شوهر، شرط انعقاد نذر زن است و اگر شوهر، به همسرش اجازه نذر كردن ندهد اصلًا نذرش منعقد نمى‌گردد؛ ولى اگر اجازه دهد و پس از آن همسرش نذر كند، نذرش منعقد مى‌شود. [4]

[1] وسائل الشِیعه، ج 13، ص 311.

[2] همان.

[3] توضِیح المسائل، مسئلة 2644.

[4] تحرِیر الوسِیله، ج 2، ص 103، مسئلة 3.