4. قابليت كامجويى: شرط ديگر وجوب نفقه آن است كه براى زن و شوهر، امكان استمتاع و التذاذ جنسى از يكديگر وجود داشته باشد؛ ولى اگر زوج و زوجه به حدّى خردسال باشند كه اين امكان وجود نداشته باشد، ظاهراً نفقه واجب نمى‌شود. [1]

ج. مقدار نفقه‌

نفقه از نظر شرعى، مقدار معينى ندارد. مهم‌ترين موارد نفقه عبارتند از:

1. غذا: غذا اساسى‌ترين بخش نفقه را تشكيل مى‌دهد كه براى ادامه حيات هر فرد ضرورت دارد.

معيار در غذا، مقدارى است كه براى سير كردن او كافى باشد و در كيفيت و جنس بايد به عرف مراجعه كرد. از اين رو، آنچه كه براى امثال او متعارف است و با مزاج او سازگارى دارد و آنچه كه به آن عادت كرده، به گونه‌اى كه به ترك آن ضرر مى‌بيند بايد برايش تهيه شود.

2. لباس: در مقدار و جنس لباس، بايد عادت امثال او و شهرى كه در آن ساكن است و همچنين به فصلهايى از سال كه به لباس نياز پيدا مى‌كند، ملاك قرار گيرد؛ چون در كميت، كيفيت و جنس لباس نسبت به اين مسائل اختلافى فاحش پيدا مى‌شود. اگر زن اهل تجمل و زيباپوشى است و به لباسهاى زينتى و تجملى نياز دارد واجب است كه علاوه بر ديگر لباسها، به حسب حال امثال او، برايش تهيه شود.

3. مسكن: حق مسكن از مهم‌ترين اركان نفقه است و مرد وظيفه دارد به عنوان سرپرست خانواده براى همسر خود منزلى مناسب و در شأن او برگزيند و آرامش خاطر او را فراهم سازد.

بنابراين، زن حق دارد در خانه‌اى كه متناسب و معمول امثال اوست سكونت داده شود؛ حتى مى‌تواند از شوهرش خانه‌اى مستقل بخواهد كه متعلق به خودش شود و يا برايش اجاره كند.

4. لوازم خانه: لوازم منزل از مهم‌ترين ضروريات زندگى است كه كميت و كيفيت به عرف و عادت موكول مى‌شود. بر اين پايه، مجموعه وسايلى كه براى تأمين حداقل نيازهاى معيشتى زن ضرورت دارد بايد برايش تهيه شود.

5. خدمتكار: اگر زن، از خانواده‌هاى اشراف- كه داراى خدمتكار و كلفت هستند- باشد، مرد بايد برايش خدمتكار بگيرد؛ گرچه به بيش از يك نفر نياز داشته باشد.

[1] همان، ص 280، مسئلة 4.