د. حج بذلى‌

زنى كه خودش هزينه حج را ندارد، ولى شوهرش يا پدرش يا ديگرى به وى بگويد: «به حج برو، من تمام هزينه آن را مى‌پردازم»، چنانچه به گفته او اطمينان داشته باشد، واجب است قبول كند و به حج برود. [1]

حجّ بَذْلى، كفايت از حَجّة الاسلام مى‌كند؛ يعنى اگر بعد از انجام اين حج، خودش هم استطاعت مالى پيدا كرد واجب نيست دوباره به حج برود. [2]

هـ. مسئله‌

1. زنى كه افرادى را تحت تكفّل دارد و مخارج آنها بر عهده اوست؛ مثل زنى كه همسرش از دنيا رفته و او مخارج فرزندانش را عهده‌دار است، در صورتى مستطيع است كه علاوه بر مخارج حج و احتياجات زندگى، مخارج افراد تحت تكفّل خود را تا برگشت از حج داشته باشد. [3]

2. اگر شرايط استطاعت براى شخصى موجود باشد، ولى به حج نرود، حج بر او مستقر مى‌شود و بايد بعداً هرگونه كه مى‌تواند به حج برود؛ هر چند آن شرايط را از دست داده باشد. [4]

3. مستطيع بايد خودش به حج برود و حج ديگرى از او كفايت نمى‌كند، مگر مريض يا پير كه حج بر او مستقر شده، ولى خودش نمى‌تواند به حج برود كه در اين صورت بايد شخصى را به نيابت از خود به حج بفرستد. [5]

4. اگر زن، مستطيع باشد، براى رفتن به حج، اجازه شوهر شرط نيست و براى شوهر هم جايز نيست كه او را از رفتن به حج منع كند. [6]

5. اگر زن، بخواهد حج مستحبى به جا آورد، بايد از شوهرش اجازه بگيرد. [7]

6. اگر زن بتواند به تنهايى به حج برود و بر خود نترسد، شرط نيست كه مَحرمى همراه او باشد؛

1. همان، ص 19.

2. همان، ص 20.

3. همان، ص 22.

4. همان، 23.

5. همان.

6. همان، ص 24.

7. همان.