خريد و فروش ممكن است همراه با لفظ، يا نوشتن و امضاى
قرارداد و تنظيم سند صورت گيرد؛ چنانكه در معاملات بزرگ و مهم نظير خريدن زمين،
خانه، اتومبيل و ...
چنين است، يا بهصورت داد و ستد عملى، بدون لفظ و
امضاى قرارداد كه در اصطلاح فقه به آن «معاطات» مىگويند؛ بدين ترتيب كه فروشنده
جنس را به قصد فروش به مشترى داده و او نيز با پرداخت پول، قبول خود را اعلام
مىكند؛ چنانكه بيشتر معاملات روزمرّه به صورت معاطاتى انجام مىگيرد. به هر حال
رعايت شرايط خريد و فروش در هر دو صورت از نظر شرع لازمالاجراست.
خريد و فروش داراى سه ركن «خريدار و فروشنده»، «پول و
كالا» و «صيغه قرارداد» است. از اين رو، شرايط خريد و فروش را در سه محور به شرح
زير پىمىگيريم:
1- شرايط
خريدار و فروشنده: بلوغ، عقل، قصد معامله داشتن، اختيار (مجبور نبودن در
معامله)، عدم ممنوعيت از تصرف و مالك يا اختياردار مال بودن. [2]
2-
شرايط پول و كالا: معلوم بودن مقدار آن، قابل تحويل بودن، معيّن بودن
خصوصيات آن [3] و متعلق حق ديگرى نبودن آن؛ مثل اينكه مال گروى نباشد كه نزد ديگرى
گذاشته است؛ چرا كه بدون اجازه او نمىتوان آن را فروخت. [4]
3-
شرايط صيغه قرارداد: وجود دو طرف ايجاب و قبول، پى در پى بودن ايجاب و
قبول، هماهنگى ايجاب و قبول [5] و اجراى صيغه همراه قصد خريد و فروش. [6]
[5] -
منظور از هماهنگى و مطابقت ايجاب و قبول اين است كه اگر فروشنده بطور خاصى از جهت
مشترى، جنس، قيمت آن يا شرايطى كه دنبال عقد است ايجاب بگويدبايد خريدار نيز به
همانطور قبول كند. و اگر غير اين باشند قرارداد بسته نمىشود. مثلاً اگر فروشنده
بگويد: من اين كالا را به فلان مبلغ فروختم به شرطى كه سه روز خيار فسخ داشته
باشم. مشترى بگويد: بدون شرط خريدم. در اين صورت قرارداد بسته نمىشود