كمال انسانى است و تحقق اين أمر معمولًا زمانى ميسر مى‌شود كه شخص از درد و رنج و سستى حاصل از بيمارى، فارغ باشد و كاهش و علاج درد و رنج بيمارى، كار پزشك است. از طرف ديگر عقل انسان حكم مى‌كند كه براى بقاى نوع انسان، نياز به طب يك ضرورت انكارناپذير است. نيز، طب رسالتى اخلاقى است، زيرا هيچ كس طبيبى را كه توان علاج بيمار را دارد ولى از اين كار اجتناب مى‌كند، معذور نمى‌داند و همه مردم او را فاقد اخلاق فاضله و انسانى مى‌دانند و بر عكس پزشك وظيفه‌شناس و متعهد را به ديده احترام مى‌نگرند.

پزشكى از ديدگاه اسلام، يك شغل تجارى نيست كه هدف از آن جمع‌آورى مال و منال باشد، بلكه يك رسالت انسانى و مسئوليت شرعى در درجه بالا است. چرا كه صاحبان مشاغل تجارى و مالى، مخير هستند با هر كس نفع بيشترى به آنها مى‌رساند، معامله كنند ولى براى طبيب چنين چيزى قطعاً صحيح نيست و پزشك مسلمان نمى‌تواند به خاطر گرفتن اجرت زياد يا هر دليل ديگرى در معالجه بيمار خود سهل‌انگارى يا تعلل ورزد.

بنابراين پزشكى و مشاغل مرتبط با آن، مسئوليتى شرعى، عقلى و اخلاقى است و پزشك و پرستار و ديگر كسانى كه به نوعى با بيماران سر و كار دارند، داراى جايگاهى خاص در پيشگاه الهى مى‌باشند.

كتاب حاضر، گزيده‌اى از معارف اسلامى در رابطه با پزشكان، پرستاران و ديگر كاركنان مراكز درمانى و بهداشتى و نيز وظايف بيماران در دوران بسترى و نقاهت را تبيين مى‌كند. مسائل فقهى اين كتاب، براساس‌