مقدمه‌

اسلام، پزشكى را وظيفه‌اى شرعى و از واجبات مهم مى‌داند كه تساهل در فراگيرى آن روا نيست. سخنان پيامبر 6 و ائمه معصومين‌ : در مورد بيماريها و راه درمان آنها، گواهى روشن بر اهتمام خاص اسلام به علم پزشكى است. تا آنجا كه آن را در كنار علم دين بيان نموده است.

چنان كه امام على 7 مى‌فرمايد:

الْعِلْمُ عِلْمانِ، عِلْمُ الْادْيانِ وَ عِلْمُ الْابْدانِ‌ [1]

علم در دو چيز خلاصه مى‌شود، علم اديان و علم بدنها (پزشكى).

افزون بر اين كه طب، از واجبات كفايى و مسئوليتى دينى است، مسئوليتى اجتماعى، اخلاقى و عقلى نيز هست. انسان در زندگى اجتماعى خود در پى رسيدن به اهداف و برنامه‌هاى خود و نيز رسيدن به بالاترين مرتبه‌

[1]- بحار الانوار، ج 1، ص 220.