2- همدردى‌

همراهى و همدردى با مسلمانى كه بيمارى و درد و رنج وجودش را فرا گرفته، از وظايف مهمّ عيادت كننده، بلكه جامعه اسلامى است؛ زيرا اسلام، جامعه را چون پيكر واحدى مى‌داند كه در يك مسير (به سوى خدا) در حركت و تكاپوست به گونه‌اى كه اگر عضوى از آن، دچار مشكل و ناراحتى شود، ديگر اعضا به يارى‌اش شتافته، با رسيدگى، محبّت و كمك خود، درمانش مى‌كنند.

پيامبر اكرم 6، ضمن اشاره به جامعه اسلامى و تشبيه آن به يك پيكر، همدردى با بيمار را مورد تأكيد قرار داده است:

همانا مؤمنان در مهربانى و عطوفت به يكديگر همانند يك پيكرند كه وقتى عضوى از آن به درد آيد، ساير اعضا در تب‌دارى و بيدارى با او همراهى و همدردى مى‌كنند. [1]

سعدى نيز با توجّه به مضمون همين حديث، شعر معروفش را سروده:

بنى آدم اعضاى يكديگرند كه در آفرينش ز يك گوهرند

چو عضوى به درد آورد روزگار دگر عضوها را نماند قرار

تو كز محنت ديگران بى‌غمى‌ نشايد كه نامت نهند آدمى‌

3- هديه دادن‌

از جمله نشانه‌هاى محبّت و توجّه خاص به طرف مقابل، دادن هديّه‌

[1]- سفينة البحار، ج 1، ص 56.