است. عيادت كننده با هديّه خود- اگر چه ناچيز باشد- صفا و صميميّت قلبى‌اش را به بيمار نشان داده، او را خوشحال خواهد كرد.

امام صادق 7 در سخنى با يارانش كه قصد عيادت بيمارى را داشتند؛ اهمّيّت هديّه و تأثير آن را بازگو مى‌كند:

يكى از ياران امام مى‌گويد: ما به عيادت فردى از دوستان ايشان كه بيمار بود، مى‌رفتيم. در بين راه، آن حضرت به ما برخورد و فرمود: كجا مى‌رويد؟

گفتيم: به عيادت فلانى. فرمود: بايستيد! چون ايستاديم، فرمود: آيا قدرى سيب، گلابى، بالنگ يا اندكى عطر و عود به همراه داريد؟ گفتيم: خير، چيزى از اين‌ها را با خود نداريم، فرمود: آيا نمى‌دانيد كه بيمار به خاطر آنچه كه برايش مى‌آورند، خوشحال مى‌شود؟ [1]

4- دعا

از ديدگاه اسلام، استفاده از پزشك و دارو براى بهبودى بيمار، كارى مقدّماتى و به عنوان ابزار و وسيله است و در حقيقت، سلامتى واقعى و شفاى كامل به دست خداست از اين رو، همانطور كه در هيچ حالى نبايد خدا را فراموش كرد، در مرض و بيمارى نيز بايد به ياد او بود و از او استمداد جست و چه دعايى برتر و مؤثّرتر از دعاى عيادت‌كنندگانى كه براى رضاى خدا به ديدار بيمار مى‌روند.

امام كاظم 7 با توجّه به تأثير دعاى عيادت‌كننده، از بيمار مى‌خواهد كه اجازه دهد تا مردم به ديدارش آمده، جهت شفا و سلامتى‌اش دعا كنند:

[1]- محجة البيضاء، ج 3، ص 411.