هر زمان كه يكى از شما بيمار شد، به مردم اجازه دهد تا به ديدارش بيايند؛ زيرا كسى (از عيادت كنندگان) نيست مگر آن كه دعاى اجابت شده‌اى (براى بيمار) در پيشگاه خدا دارد. [1]

امام صادق 7 نيز به كيفيّت دعا اشاره كرده، مى‌فرمايد:

دست خود را بر سر بيمار نهاده، مى‌گويى: «بِسْمِ اللَّهِ، وَ مِنَ اللَّهِ، وَ الَى اللَّهِ، وَ ما شاءَ اللَّهُ، وَ لا حَوْلَ وَ لا قُوَّةَ الَّا بِاللَّهِ» ... آنگاه آية الكرسى و سوره‌هاى حمد، فلق، ناس، توحيد و ده آيه از آغاز سوره يس را مى‌خوانى و پس از آن مى‌گويى: «اللَّهُمَّ اشْفِهِ بِشِفائِكَ وَ داوِهِ بِدَوائِكَ وَ عافِهِ مِنْ بَلائِكَ» آن گاه به حق محمد و آل محمد : استجابت دعا را از خداى متعال درخواست مى‌كنى. [2]

5- اطعام بيمار

بيمارى از سويى سبب ضعف و ناتوانى فرد در انجام كارهاى شخصى‌اش مى‌شود و از سوى ديگر دست او را از فعّاليت و امرار معاش كوتاه مى‌كند، در چنين وضعيتى غذا دادن به بيمار و نيز خوددارى از خوردن چيزى در نزد او از جمله وظايف و رفتارهاى پسنديده‌اى است كه در پيشگاه خداى تعالى‌ پاداش بزرگى دارد.

رسول خدا 6 در اين باره مى‌فرمايد:

[1]- فروع كافى، ج 3، ص 117.

[2]- بحار الانوار، ج 95، ص 16.