بخش اول بيماران‌

فصل اول: طب و بهداشت در اسلام‌

1- تاريخچه طب در اسلام‌

به هنگام ظهور اسلام، طب مراحل طفوليّت خود را مى‌گذراند. اعراب در همه علوم و به خصوص در علم طب، از ساير ملت‌ها ضعيف‌تر بودند.

در ميان آنها به جز حارث بن كلده و ابن خديم كه اطلاعات ناچيزى در زمينه طب داشتند، شخص ديگرى از اين علم، بهره نداشت. پس از آن نيز، با وجود سخنان پيامبر اكرم 6 و ائمه معصومين‌ : كه گنجينه‌اى گران‌بها در زمينه طب بود، متأسفانه اين علم در قرن اول و نيمه اول قرن دوم هجرى در ميان مسلمانان پيشرفت چندانى نداشت و بيشتر تلاش‌ها و توجه‌ها به سمت و سوى جنگ‌ها و فتوحات معطوف مى‌شد و حاكمان سياسى بعد از رسول گرامى اسلام- به استثناى امام على 7- اهميتى به علم و دانش و نيز اجراى تعاليم نبى گرامى اسلام، ندادند و حكّام و خلفا از اطباى غير مسلمان- يهود، مسيحيان و مجوس- استفاده مى‌كردند، چنان كه نقل شده است «متوكل» خليفه عباسى، پنجاه و شش طبيب را به خدمت گرفته بود كه همگى مسيحى بودند. [1]

[1]- الآدابُ الطبيه فى الاسلام، جعفر مرتضى عاملى، ص 28- 29، جامعه مدرسين قم، 1362.