اما در نيمه دوم قرن دوم و اوايل قرن سوم هجرى، كه عصر ترجمه آغاز شد و كتاب‌هاى مختلف طبى به عربى ترجمه گرديد، مسلمانان عنايت و توجهى خاص به اين علم نمودند و از ميان مسلمانان دانشمندان بزرگى برخاستند و ابتكارات بزرگى از خود نشان دادند به گونه‌اى كه برخى از آنان پدر اين علم ناميده شدند و در اقصى نقاط ممالك اسلامى علوم پزشكى، رواج يافت. ايرانيان در اين ميان سهم بزرگى داشتند و خدمات ارزنده‌اى به مسلمانان ديگر ممالك اسلامى و حتى مردم جهان ارائه نمودند.

چنان كه در كتاب آداب الطبّيه از قول دكتر فيليب نقل شده است كه:

در قرن دهم ميلادى، اطباى مسلمان در مرتبه‌اى عالى، خود را نشان دادند و با تأليفات خود، شرق و غرب عالم را غنى ساختند. و بزرگان اين پزشكان از اهل فارس بودند گرچه كتاب‌هاى خود را با زبان عربى مى‌نوشتند. [1]

از بزرگان اين علم مى‌توان از ابن سينا نام برد كه در علم پزشكى كتاب «قانون» را تأليف نمود. اين دانشمند بلند آوازه، در طب انقلابى شگرف ايجاد كرد. در قرن دوازدهم ميلادى، كتاب او به لاتين ترجمه شده و جايگزين كتاب‌هاى درسى پزشكى گرديد و قرن‌هاى پياپى به عنوان كتاب درسى در دانشگاههاى اروپا و ديگر نقاط دنيا تدريس مى‌شد. اين كتاب ارزشمند به زبان‌هاى فرانسوى، آلمانى، انگليسى و ديگر زبان‌هاى اروپايى ترجمه شده است.

علامه ساربورى در كتاب «تاريخ علم»، از كتاب «قانون ابن سينا» به عنوان تورات طب ياد كرده است. [2]

[1]- الآداب الطبيه، جعفر مرتضى عاملى، ص 44.

[2]- همان، ص 45.