است. [1]

3- 2- احكام نماز

نماز، رابطه انسان با خداست و مايه صفاى روح و پاكى دل و پيدايش روح تقوا و تربيت انسان و پرهيز از گناهان است. نماز مهم‌ترين اعمال دينى است كه اگر قبول درگاه خدا شود، عبادات ديگر نيز قبول خواهد شد و اگر پذيرفته نشود، اعمال ديگر هم قبول نمى‌شود [2] و همان گونه كه اگر انسان شبانه روز پنج مرتبه در نهر آبى شستشو كند، اثرى از آلودگى در بدنش نمى‌ماند، نمازهاى پنجگانه هم انسان را از گناهان پاك مى‌كند.

سزاوار است انسان نماز را در اول وقت بخواند و به آن اهميّت بسيار دهد و از تند خواندن نماز كه ممكن است مايه خرابى نماز يا سبكى آن گردد بپرهيزد. چرا كه كسى كه نماز را سبك بشمارد و ضايع سازد، خداوند حق دارد او را با قارون و هامان محشور كند و با منافقان وارد جهنم سازد. [3] روزى پيامبر گرامى اسلام، در مسجد بود، مردى وارد و مشغول نماز شد و ركوع و سجودش را كاملًا بجا نياورد، حضرت فرمود:

اگر اين مرد در حالى كه نمازش اين‌گونه است از دنيا برود به دين من از دنيا نرفته است. [4]

روح نماز، حضور قلب است و سزاوار است كه انسان نماز را با حال خضوع و خشوع انجام دهد، بداند با چه كسى سخن مى‌گويد و خود را در مقابل‌

[1]- همان، مسأله 779- 808.

[2]- وسائل الشيعه، شيخ حرّ عاملى، ج 2، ص 22، حديث 10، مكتبه اسلاميه تهران، چاپ ششم.

[3]- همان، ص 19.

[4]- همان، ص 25.