احكام بيماران، پزشكان و پرستاران، ص: 52

د- صعود به درجات عالى‌

انسان با تحمل درد و رنج بيمارى و موفقيّت در اين آزمون الهى با عدم شكايت به مردم در مورد بيمارى خود و نيز با توجه تام به خداى متعال مى‌تواند به درجات عالى معنوى و اخروى صعود كند. به عبارت ديگر، بيمارى اگر منجر به بيدارى انسان از غفلت گردد مى‌تواند نردبان صعود به مقام‌ها و درجات عالى اخروى گردد. چنان كه امام صادق 7 فرمود:

انَّ الْعَبْدَ يَكُونُ لَهُ عِنْدَ رَبِّهِ دَرَجَةٌ لا يَبْلُغُها بِعَمَلِهِ فَيُبْتَلى‌ فى‌ جَسَدِهِ اوْ يُصابُ فى‌ مالِهِ اوْ يُصابُ فِى وَلَدِهِ. فَانْ صَبَرَ بَلَغَهُ اللَّهُ ايَّاها [1]

انسان داراى مقامى ويژه نزد پروردگار است كه [گاه‌] با اعمالش به آن نمى‌رسد، در اين صورت به بدن يا مال يا فرزند او آسيبى مى‌رسد. اگر از خود بردبارى نشان دهد خداوند او را به اين مقام مى‌رساند.

2- 3- دعا و توسل‌

از ديگر وظايف اخلاقى بيمار، دعا و توسل به پيشگاه خداى متعال است.

«دعا» در لغت به معناى خواندن، حاجت خواستن و استمداد بوده‌ [2] و در اصطلاح اهل شرع، گفت و گو كردن با خداوند سبحان به شكل طلب حاجت و درخواست حلّ مشكل از درگاه او يا به شكل مناجات و ذكر اوصاف جلال و جمال ذات پاكيزه اوست. [3]

[1]- مستدرك الوسائل، حسين نورى طبرسى، ج 1، ص 81.

[2]- قاموس القرآن، ج 2، ماده دعو.

[3]- مصباح المنير، على مشكينى، ص 11.