كسان فراهم مى‌آورد و اين عزيزان بيش از ديگران، نيازمند تقوا و خويشتن‌دارى از گناه و محرمات الهى هستند. به همين جهت نخستين چيزى كه امير مؤمنان 7 براى پزشك و ديگر درمان‌كنندگان بيمار توصيه نموده است، پرهيز از گناه است:

مَنْ تَطَبَّبَ فَلْيَتَّقِ اللَّهِ وَ لْيَنْصَحْ وَ لْيَجْتَهِدْ. [1]

كسى كه بيماران را طبابت و درمان مى‌كند، بايد تقواى الهى پيشه كند و خيرخواه باشد و (براى بهبود بيمار) تلاش نمايد.

اصول اخلاقى ديگر نيز در اين زمينه وجود دارد، مانند: مهرورزى و عطوفت، مجالست و گفت و گو، اميدبخشى و به ويژه رازدارى، كه هم صفت پسنديده و لازم پزشكان است و هم پرستاران؛ كه در بحث اصول اخلاق پرستارى در فصل آتى مورد بحث قرار گرفته است.

[1]- الآداب الطبّيه، ص 119.