اطرافيان به خصوص پزشك و پرستار براى او معنادار است و اثر جدى بر روحيه او بر جاى مى‌گذارد. نگاهى كه از روى نشاط و خشنودى است به بيمار اميد مى‌بخشد و نگاه تند و تأثرآميز، روح اميد را از بيمار مى‌ستاند كه هر يك از اين دو در بهبود و يا شدت بيمارى او تأثير بسزايى دارند. از اين رو بايد به كيفيت نگاه توجه نمود و از نگاههاى طولانى به بيمار، پرهيز كرد. پيامبر گرامى اسلام 6 مى‌فرمايد:

لا تُديمُوا النَّظَرَ الى‌ اهْلِ الْبَلاءِ وَ الَمجْذُومينَ فَانَّهُ يَحْزُنُهُمْ. [1]

از نگاههاى پيوسته به مبتلايان و جذاميان پرهيز كنيد، چرا كه موجب اندوه و نگرانى آنان مى‌شود.

نيز امام صادق 7 مى‌فرمايند:

لا تَنْظُرُوا الى‌ اهْلِ الْبَلاءِ فَانَّ ذلِكَ يَحْزُنُهُمْ. [2]

به اهل بلا و كسانى كه مبتلايند، خيره نشويد، كه موجب حزن و اندوه آنان مى‌گردد.

5- 2- تقواى پزشكى‌

پزشكان عزيز و ديگر كسانى كه دست اندر كار مداواى بيمارانند و به عناوين مختلفى با بيمار سر و كار دارند و ناچارند او را معاينه و يا مورد عمل جرّاحى قرار دهند، بايد بيش از سايرين، حدود الهى را مراعات نمايند. چرا كه وضعيت بيمارى، زمينه گناه را بيش از ديگران براى اين‌

[1]- همان، ج 75، ص 15.

[2]- همان، ص 16.