پيشگفتار

در ارزش و شرافت پزشكى همين بس‌كه:

1- يكى از اسماء خداوند، طبيب است.

2- يكى از اسماء او شافى است.

3- حضرت ابراهيم در معرفى خداوند مى‌فرمود: (وَ إِذا مَرِضْتُ فَهُوَ يَشْفِينِ) (شعراء/ 80)

4- على 7 در وصف رسول اللّه 6 مى‌فرمايد: طبيب دوّار بطبه قد احكم مراهمه و احمى مواسمه (نهج البلاغه، خطبه 107) پيامبر پزشكى بود سيار (در پى بيماران و معالجه آن‌ها گردش مى‌كرد هم دارو و مرهم داشت و هم تيغ جراحى و وسيله داغ كردن).

5- على 7 در مورد خودش نيز تعبير به طبيب دارد. (نهج البلاغه، خطبه 121)

6- علم پزشكى را در رديف علم دين ذكر كرده‌اند و فرموده‌اند: العلم علمان علم الاديان و علم الابدان.

7- خداوند در قرآن در مورد شفا دادن و زنده كردن يك انسان مى‌فرمايد:

(مَنْ أَحْياها فَكَأَنَّما أَحْيَا النَّاسَ جَمِيعاً)

كسى كه انسانى را زنده كند گويا همه مردم را زنده كرده است.

اين نوع تشبيه و تشريف پزشكان، در عين حال مسئوليت سنگين آنها را گوشزد مى‌نمايد كه: طبيب با نيت خدمتگزارى به سراغ بيماران خود برود؛ چه با نيّتى جز اين، كار او بى‌ارزش و گاهى ضد ارزش و گاهى خيانتى بزرگ مى‌شود. اين نيت خالص خدمتگزارى نيز وقتى حاصل مى‌شود كه ريشه در عمق بينش، عقيده و انديشه او داشته باشد و بزرگ‌ترين حقيقت و واقعيت جهان هستى يعنى خداوند را بشناسد و با او رابطه داشته باشد، در اين صورت است كه: